Cyt.:
„(...) osoba samotna podczas bezsennych nocy szuka pocieszenia u bliskich ludzi, nawet jeśli są to tylko wspomnienia o nich.”
Sebastian Barry, „Tajny dziennik”

Sebastian Barry jest uważany przez krytyków za jednego z najwybitniejszych współczesnych pisarzy irlandzkich, którzy podkreślają poetyckie piękno języka jakim tworzy swoje powieści. Ale nie przez wszystkich, gdyż tłem dla jego powieści jest bolesna historia Irlandii i wielu z nich, zwłaszcza irlandzcy nacjonaliści, zarzuca mu stronniczość, manipulowanie faktami czy wręcz wybielanie zbrodni irlandzkich lojalistów.

Skąd to obsesyjne wręcz wykorzystywanie historii w twórczości autora? Przodkowie Sebastiana Barry’ego należeli do katolickiej mniejszości lojalnej wobec korony brytyjskiej, doświadczając wielu krzywd, upokorzeń i wykluczenia w Wolnym Państwie Irlandzkim. Tragiczne losy przodków autora stanowiły inspirację do jego niemal wszystkich powieści.

Wydany w 2008 roku „Tajny dziennik”, finalista Nagrody Bookera z tegoż roku, to najbardziej „irlandzka” powieść Sebastiana Barry’ego wydana dotychczas w Polsce.

Akcja powieści rozpoczynająca się w burzliwych czasach przemian politycznych w Irlandii od I Wojny Światowej do końca XX wieku, rozgrywa się w ponurym, deszczowym miasteczku Sligo na zachodnim wybrzeżu Irlandii i szpitalu psychiatrycznym Roscommon położonym w środkowej części kraju. Bohaterka powieści, ponad dziewięćdziesięcioletnia Roseanne McNulty, od ponad kilkudziesięciu lat przebywa w szpitalu psychiatrycznym i nikt z personelu dokładnie już nie pamięta jak kobieta się tu znalazła. I zapewne nikt by o tym się nie dowiedział, gdyby placówki nie przeznaczono do likwidacji a kierujący nią doktor Wiliam Grene nie został zmuszony do weryfikacji pacjentów, których można uznać za całkowicie wyleczonych.

Znakomita historia, w której autor zaproponował dość ciekawą formę. Życie kobiety poznajemy w trakcie lektury jej tajnych zapisków, których dokonywała w szpitalu psychiatrycznym, przeplatających się z zapiskami lekarza, prowadzącego swoje własne, prywatne śledztwo i który cofając się w czasie, próbuje odkryć jej niezwykłe losy, splatające się z dramatyczną historią rozdartego wewnętrznymi konfliktami kraju.

Obie te historie, przenikając się nawzajem, tworzą przepiękną opowieść o tym, jak pamięć radzi sobie z doświadczeniami tak okrutnymi, iż nie sposób ich pojąć. O przeznaczeniu, które dopełnia się czasami zbyt późno. Jest również opowieścią o życiu jednostki skrzywdzonej przez traumatyczną historię Irlandii, tak wyraźnej w twórczości Sebastiana Barry’ego,

Wielka szkoda, iż w Polsce ukazały się jedynie trzy powieści tego znakomitego autora, które są zaledwie fragmentem jego literackich dokonań.

Poruszająca i traumatyczna. Znakomita.

Zdecydowanie warto.

Cyt.:
„(...) osoba samotna podczas bezsennych nocy szuka pocieszenia u bliskich ludzi, nawet jeśli są to tylko wspomnienia o nich.”
Sebastian Barry, „Tajny dziennik”

Sebastian Barry jest uważany przez krytyków za jednego z najwybitniejszych współczesnych pisarzy irlandzkich, którzy podkreślają poetyckie piękno języka jakim tworzy swoje powieści. Ale nie przez wszystkich,...

Książka przeczytana w języku angielskim. Brak mi słów, aby oddać piękno tej powieści...Jest doskonała pod każdym względem. Stuletnia pacjentka szpitala psychiatrycznego w tajemnicy przed światem spisuje dzieje swojego życia. Tymczasem jeden z lekarzy próbuje dociec, co spowodowało, że kobieta została uznana za chorą psychicznie. Opowieść głównej bohaterki ukazuje burzliwe dzieje Irlandii w pierwszej połowie XX wieku i piętno, jakie odcisnęła na społeczeństwie wojna domowa. "Tajny dziennik" porusza tak bardzo, gdyż z pewnymi elementami biografii Roseanne może zapewne utożsamiać się wiele irlandzkich kobiet... To jedna z najpiękniejszych powieści, jakie czytałam. Nie wiem, jak wypadł polski przekład, ale anglojęzyczna wersja jest cudowna. Porusza, chwyta za serce i skłania do refleksji. A zakończenie nie mogło być lepsze. Zdecydowanie polecam!

Książka przeczytana w języku angielskim. Brak mi słów, aby oddać piękno tej powieści...Jest doskonała pod każdym względem. Stuletnia pacjentka szpitala psychiatrycznego w tajemnicy przed światem spisuje dzieje swojego życia. Tymczasem jeden z lekarzy próbuje dociec, co spowodowało, że kobieta została uznana za chorą psychicznie. Opowieść głównej bohaterki ukazuje burzliwe...

Kobita z natury jest silna ,ale nie spodziewałam się ,że aż tak. Wspaniała poruszająca , opowieść staruszki przebywajacej w szpitalu psychiatrycznym... ksiakza daje nam refleksję,jaka tragedia musi się stać ,aby człowiek był na sraju załamania ? Odpowiedzi jest wiele jak ludzi na świecie , żal tylko że niektórzy są z problemem sami..

Kobita z natury jest silna ,ale nie spodziewałam się ,że aż tak. Wspaniała poruszająca , opowieść staruszki przebywajacej w szpitalu psychiatrycznym... ksiakza daje nam refleksję,jaka tragedia musi się stać ,aby człowiek był na sraju załamania ? Odpowiedzi jest wiele jak ludzi na świecie , żal tylko że niektórzy są z problemem sami..

Wzruszająca książka ,szybko się czyta,zaskoczona jestem zakończeniem,polecam

Wzruszająca książka ,szybko się czyta,zaskoczona jestem zakończeniem,polecam

Uśpiła mnie ta historia... a miała taki potencjał.
Nie ma ona nic wspólnego ze szpitalem psychiatrycznym oprócz tego, że opowiadana jest przez najstarszą pacjentkę owego przytułku (bo tak go trzeba nazwać, z pewnością nie szpitalem). I to wszystko.
Opowieści są dwie: jedna - prawie stuletniej kobiety i druga - doktora, opiekującego się kobietą i mającego do niej sentyment.
W sumie poznajemy historię życia staruszki DO MOMENTU przyjęcia jej do szpitala.
Chaotyczne i takie bezkresne, snujące się wspomnienia mają swój urok, ale na mnie podziałały hipnotyzująco, tzn. sennie :)
I tylko cieszę się, że nie żyłam w tamtych czasach...

Uśpiła mnie ta historia... a miała taki potencjał.
Nie ma ona nic wspólnego ze szpitalem psychiatrycznym oprócz tego, że opowiadana jest przez najstarszą pacjentkę owego przytułku (bo tak go trzeba nazwać, z pewnością nie szpitalem). I to wszystko.
Opowieści są dwie: jedna - prawie stuletniej kobiety i druga - doktora, opiekującego się kobietą i mającego do niej...

Roseanne od lat nie opuściła murów szpitala psychiatrycznego.Pisze dziennik,w którym opisuje swoją burzliwą przeszłość,miłość,która zaprowadziła ją do tego okrutnego miejsca,rozlicza się ze swoją przeszłością i tajemnicami.
Ta książka jest smutna i ponura. Poruszająca i przejmująca.

Roseanne od lat nie opuściła murów szpitala psychiatrycznego.Pisze dziennik,w którym opisuje swoją burzliwą przeszłość,miłość,która zaprowadziła ją do tego okrutnego miejsca,rozlicza się ze swoją przeszłością i tajemnicami.
Ta książka jest smutna i ponura. Poruszająca i przejmująca.

Daję 5 gwiazdek za końcówkę , a właściwie za ostanie 120 stron. Przez pozostałe stronnice niemiłosierna , nudna dłużyzna . Już miałam pierwszy raz w życiu odłożyć książkę , aż tu nagle zwrot!- ciekawie i wartko. Piękne poruszające zakończenie.

Daję 5 gwiazdek za końcówkę , a właściwie za ostanie 120 stron. Przez pozostałe stronnice niemiłosierna , nudna dłużyzna . Już miałam pierwszy raz w życiu odłożyć książkę , aż tu nagle zwrot!- ciekawie i wartko. Piękne poruszające zakończenie.

bez szału, przeszkadzała mi kwiecistość języka jak na opowieść prostej kobiety

bez szału, przeszkadzała mi kwiecistość języka jak na opowieść prostej kobiety

Szczerze mówiąc po tak zachęcającym tytule i opisie liczyłam na więcej... Dużo więcej. A to po prostu takie czytadełko.

Szczerze mówiąc po tak zachęcającym tytule i opisie liczyłam na więcej... Dużo więcej. A to po prostu takie czytadełko.

książka ,którą trzeba przeczytać w skupieniu przeplata się tu wiele wątków ,wiele opinii- prawdy dowiadujemy sie powolutku..ja sie nie poddałam -warto

książka ,którą trzeba przeczytać w skupieniu przeplata się tu wiele wątków ,wiele opinii- prawdy dowiadujemy sie powolutku..ja sie nie poddałam -warto