Najwspanialsze liryki, do których wracam. Arcydzieła subtelności. Dobrze, że Poetka jest w kanonie lektur szkolnych. Coraz inne barwy odkrywasz.
Przydałby się dodruk.

Najwspanialsze liryki, do których wracam. Arcydzieła subtelności. Dobrze, że Poetka jest w kanonie lektur szkolnych. Coraz inne barwy odkrywasz.
Przydałby się dodruk.

Bardzo pragnęła żyć. Wzięła z życia ile się dało. Zmarła młodo. Pozostawiła piękną poezję.
Kto poznał życiorys Haliny Poświatowskiej – i może przeczytał „Opowieść dla przyjaciela” – zrozumie lepiej poezję i prozę zawartą w tej książce. Poczuje poetycką wrażliwość tej delikatnej i jednocześnie silnej dziewczyny.
Tylko kilka fragmentów – maleńki przedsmak:
-------------------------------------------
ptaku mojego serca
z opuszczonymi skrzydłami
nie szarp się
nakarmię cię ziarnem śmierci
zaśniesz
-------------------------------------------
mówisz – na śmierć
mówisz – na wieczność
a jeśli zmienisz się w drzewo
czy mogę liczyć na to że wzejdziesz
pod moim oknem
a jeśli – w szybę
czy będzie można końcem języka
podrażnić twoje dzwoniące jestem
--------------------------------------------
moje serce jest władcą absolutnym
ach jak ono się panoszy
przesłania mi cały świat
--------------------------------------------
odłamałam gałąź miłości
umarłą pochowałam w ziemi
i spójrz
mój ogród rozkwitł
nie można zabić miłości
==========================

Bardzo pragnęła żyć. Wzięła z życia ile się dało. Zmarła młodo. Pozostawiła piękną poezję.
Kto poznał życiorys Haliny Poświatowskiej – i może przeczytał „Opowieść dla przyjaciela” – zrozumie lepiej poezję i prozę zawartą w tej książce. Poczuje poetycką wrażliwość tej delikatnej i jednocześnie silnej dziewczyny.
Tylko kilka fragmentów – maleńki...

Każdy powinien mieć ten elementarz w domu :)
Dostałam pod choinkę i to najszczęśliwszy dzień.

Każdy powinien mieć ten elementarz w domu :)
Dostałam pod choinkę i to najszczęśliwszy dzień.

"Elementarz Haliny Poświatowskiej dla szczęśliwych i nieszczęśliwych kochanków" trafia nawet do najgłębszego i najciemniejszego zakątka serca.

"Elementarz Haliny Poświatowskiej dla szczęśliwych i nieszczęśliwych kochanków" trafia nawet do najgłębszego i najciemniejszego zakątka serca.

Naprawdę urocza książka, która delikatnie dotyka warstwy emocjonalnej człowieka.

Naprawdę urocza książka, która delikatnie dotyka warstwy emocjonalnej człowieka.

"Halina Poświatowska to jest podobno człowiek
i podobno ma umrzeć jak wielu przed nią ludzi
Halina Poświatowska właśnie teraz się trudzi
nad własnym umieraniem"

Halina Poświatowska, "Elementarz Haliny Poświatowskiej dla szczęśliwych i nieszczęśliwych kochanków"

"Elementarz Haliny Poświatowskiej dla szczęśliwych i nieszczęśliwych kochanków" to jak głosi sam tytuł wybór jej listów, prozy, poezji traktujący o miłości, tęsknocie, samotności, ale także szczęściu. Piękne wydanie, piękne utwory... może warto się w go zaopatrzyć przed walentynkami? Ten piękny wybór dzieł Haliny Poświatowskiej, którego dokonała Maria Rola ukazuje tęsknotę, żal polskiej poetki. Pozwala spojrzeć na nią z drugiej strony. Wszystkie teksty są trafne i niezwykle piękne. Zapadają w pamięć i mają w sobie niezwykłą moc. Przez to ich czytanie przyprawia o gęsią skórkę. Dla tzw. laika utwory wczytywanie się w utwory Haliny Poświatowskiej będzie tak niezwykłym wydarzeniem, że aż zmuszającym po sięgniecie po jakieś informacje o poetce. Niezwykłym wydarzeniem oraz niezwykle mocnym doświadczeniem.

Halina Poświatowska to jak wszyscy się orientujemy polska poetka. Żyła w 1935-1967. Zmarła

bardzo młoda na skutek ciężkiej choroby serca, której "nabawiła się" w 1945 roku podczas wyzwolenia jej rodzinnego miasta - Częstochowy. Przez trzy dni ukrywała się w mokrej i zatęchłej piwnicy. Zachorowała. Na skutek powikłań, jakie ta choroba spowodowała mała Halina zachorowała na zapalenie stawów, które w końcu doprowadziło do wady zastawki dwudzielnej serca. Większość życia spędziła w szpitalach i sanatoriach. Tam też poznała swojego męża... Ryszarda Adolfa Poświatowskiego. Mężczyzna także był ciężko chory z powodu problemów związanych z sercem. Pobrali się na krótko przed dziewiętnastymi urodzinami Haliny. Jako dwudziestojednoletnia kobieta Halina Poświatowska była już wdową. Dwa lata później na skutek zbiórki przeprowadzonej wśród Polonii w USA Halina mogła zostać poddana skomplikowanej operacji. Udało się. Poetka rozpoczęła studia, by po latach wrócić do ojczyzny. Zmarła po kolejnej operacji serca przeprowadzonej w Warszawie, w 1967 roku.

Te wszystkie doświadczenia ukształtowały poetkę, a tym samym jej twórczość. Z części jej utworów bije samotność doświadczana przez nią po śmierci ukochanego męża. Tym samym znajomość biografii autorki jest rzeczą niezbędną, aby odebrać jej utwory choć po części tak mocno jak one tego wymagają. To co przedstawiłam Wam powyżej jest jedynie okruchem życia Haliny Poświatowskiej... jak się można łatwo domyślić. Życia niełatwego, życia owianego tęsknotą, którą tak dobrze wydać w jej utworach. Utworach pełnych emocji.

Halina Poświatowska pisze pięknie. O miłości, tęsknocie, trwaniu z drugim człowiekiem... i samotności. Nie bez powodu jest to elementarz "dla szczęśliwych i nieszczęśliwych kochanków". Halina Poświatowska pisała pięknie, a przy tym... niekiedy dosyć brutalnie, a jednak niesamowicie szczerze.

"Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie zostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc."

"ich dwoje
poprzez zastawki serc
widoczni na wylot
z profilu
oprawieni w ból jak w złoto
patrzą powieszeni
na astralnym gwoździu [...]"

"Elementarz Haliny Poświatowskiej dla szczęśliwych i nieszczęśliwych kochanków" to książka owiana bólem i miłością. Pełna pięknych wierszy, zdań. Wybór dokonany przez Marię Rolę jest różnorodny i barwny. To jedna z tych pozycji na której zrecenzowanie brak słów. To książka dla tych którzy kochają poezję i dla tych, którzy dopiero chcą ją pokochać. Zachwyci niejedną osobą. Pięknie wydane, w twardej oprawie jedynie dopełnia całości. To zaledwie albo aż 200 stron styczności z pięknym słowem, dopracowanym stylem, emocjami i dziełami uznanymi przez wielu. Halina Poświatowska i jej twórczość ma wielu wielbicieli. Jak się pewnie domyślacie ja do nich należę. Wiersze Poświatowskiej są odważne i pełne pasji. To ujmuje mnie w jej poezji najbardziej... są tak prawdziwe, tak szczere. Bije z nich moc, a zarazem niemoc. Z poezji Poświatowskiej biją przede wszystkim emocje i to one przyprawiały mnie o gęsią skórkę. Halina Poświatowska, choć zmarła młodo... doświadczyła wiele. Przekazuje to w swoich dziełach. Czasami łatwych, czasami trudnych... zawsze jednak hipnotyzujących i elektryzujących.

[ksiazki-inna-rzeczywistosc.blogspot.com]

"Halina Poświatowska to jest podobno człowiek
i podobno ma umrzeć jak wielu przed nią ludzi
Halina Poświatowska właśnie teraz się trudzi
nad własnym umieraniem"

Halina Poświatowska, "Elementarz Haliny Poświatowskiej dla szczęśliwych i nieszczęśliwych kochanków"

"Elementarz Haliny Poświatowskiej dla szczęśliwych i nieszczęśliwych kochanków" to jak głosi sam tytuł wybór jej...

Poezja porusza i wyzwala wiele emocji, Piękno z niej płynące trafia do serca, myśli i kreśli malownicze obrazy w wyobraźni. To wszystko doskonale pasuje do twórczości Haliny Poświatowskiej. Pierwszy tomik tej poetki, który przeczytałam to „Jestem Julią”. Oczarował mnie on i podobne odczucia mam przy kolejnym spotkaniu z jej utworami.

Tomik został podzielony na czternaście części, z których każda oscyluje wokół nieco innych obszarów, ale wszystkie są bardzo życiowe, piękne oraz bardzo osobiste i refleksyjne. Jak sam tytuł wskazuje znajdziecie tu zarówno wiersze obrazujące szczęśliwe oblicze miłości, jak też smutek, rozpacz i ból oraz przeplatającą się śmierć. Miłość przybiera różne barwy, tak różnorodne jak wiersze poetki. Przebrzmiewa w nich cała gama uczuć, a sposób ich przedstawienia porusza i pozostawia ślad w sercu. Nie jest to lektura, którą się pochłania w jednej chwili, by w następnej o niej zapomnieć. Utwory te należy sobie dawkować, by wracać do nich w dowolnej chwili. Dobór słów i ładunek emocjonalny, jaki niosą komponuje się w piękną i różnobarwną symfonię, która zadziwia i niczym muzyka klasyczna skłania do zadumy. Część utworów jest optymistycznych, inne natomiast bardziej przytłaczające, dlatego też można je poznawać w zależności od nastroju.

„Elementarz Haliny Poświatowskiej dla szczęśliwych i nieszczęśliwych kochanków” to tomik utworów zebranych w sposób przemyślany i pięknie wydanych. Ich lektura jest emocjonująca, skłaniająca do refleksji i kontemplowania z zainteresowaniem i podziwem. Piękno w nich schowane rozwija się powoli i oczarowuje swą prostotą. Myślę, że jeszcze niejednokrotnie zajrzę do tego tomiku.

http://ksiazki-moj-maly-swiat.blog.pl/2015/11/24/elementarz-haliny-poswiatowskiej-dla-szczesliwych-i-nieszczesliwych-kochankow/

Poezja porusza i wyzwala wiele emocji, Piękno z niej płynące trafia do serca, myśli i kreśli malownicze obrazy w wyobraźni. To wszystko doskonale pasuje do twórczości Haliny Poświatowskiej. Pierwszy tomik tej poetki, który przeczytałam to „Jestem Julią”. Oczarował mnie on i podobne odczucia mam przy kolejnym spotkaniu z jej utworami.

Tomik został podzielony na czternaście...

Liryki Haliny Poświatowskiej najpełniej określają jej własne słowa: "Jeśli poetów mierzy się wielkością ich niepokoju to ja przeszłam własną genialność." W tym głębokim wyznaniu poetka nieświadomie (bądź świadomie) zamknęła dramat swojego życia. W jej wierszach nie sposób doszukać się duszy cierpiącej - poezja stanowiła dla niej najlepszy sposób na pogodzenie się z cielesną niemocą. Naprawdę nie ma w polskiej poezji drugiej takiej poetki jak Halina Poświatowska - kobiety, która o upragnionej miłości pisałaby w tak wyjątkowy sposób. To dla miłości podjęła rozpaczliwą walkę o życie. Przegrała, ale pozostawiła po sobie bezcenne świadectwo własnych zmagań. Elementarz zawiera wiersze, listy i fragmenty prozy biograficznej które tworzą razem poruszający przewodnik po najgłębszych zakamarkach duszy poetki.

Niemal namacalna w tym Elementarzu jest udręczona chorobą psychika autorki. Przeplatające się stany nadziei i obojętności, zwątpień i rozpaczy spowodowały oswojenie się Poświatowskiej z nieuchronnym nadejściem śmierci. Sama problematyka śmierci przewija się przez szereg utworów, a w przypadku pary Halina-Adolf paradoksalnie była również ich swatką. W jednym z liryków, Poświatowska identyfikuje się z szekspirowską bohaterką: "Jestem Julią, mam lat 23 dotknęłam kiedyś miłości, miała smak gorzki." Wyznanie to wyraża tragiczną świadomość poetki, że doświadczenie miłości, rozbudziło również typowo kobiece pragnienie zmysłowego kontaktu z drugim człowiekiem: wzmogło rytm serca, rozkołysało zmysły. Zabierając Adolfa, śmierć jednocześnie uwiązała w niewoli samotności jego żonę - powodując tym samym jej zagubienie i naznaczając jej życie zbyt ciężkim bagażem doświadczeń. "Kiedy umrę kochanie", notabene jeden z moich ulubionych wierszy, wydaje się być dramatycznym wołaniem z otchłani samotności, w której przestała już dawać radę. Okrutny los nie tylko odebrał jej zdrowie, skazując na powolną wegetację, ale przede wszystkim pozbawił fizycznej obecności męża. Tylko słowa przelane na papier pozwalały jej utrzymywać z nim chociaż pozorny kontakt. Po jej śmierci utwory te stały się niczym więcej jak bolesnym echem słów Non omnis moriar.

Twórczość Haliny Poświatowskiej ma niezwykle osobliwy charakter. Poetka z olbrzymim przekonaniem dążyła do zawarcia w niej sedna własnej osobowości, konsekwentnie przenosząc na papier niepokoje i chwile radości przenikające jej zbolałą duszę. W swym krótkim, zaledwie 32-letnim życiu zdołała zbudować zapewniający jej nieśmiertelność pomnik, ocalając od zapomnienia nie tylko własną biografię, ale tworząc niemal mityczny portret zmagania się człowieka z losem i jego zwycięstwa nad śmiercią. Gorąco polecam. Zwłaszcza na prezent dla kogoś bliskiego.

________________
http://recenzjeami.blogspot.com/2015/06/elementarz-haliny-poswiatowskiej-dla.html

Liryki Haliny Poświatowskiej najpełniej określają jej własne słowa: "Jeśli poetów mierzy się wielkością ich niepokoju to ja przeszłam własną genialność." W tym głębokim wyznaniu poetka nieświadomie (bądź świadomie) zamknęła dramat swojego życia. W jej wierszach nie sposób doszukać się duszy cierpiącej - poezja stanowiła dla niej najlepszy sposób na pogodzenie się z cielesną...

Czytałam wcześniej Poświatowską w innych tomikach i szczerze mówiąc już niewiele pamiętałam. Nie wiem, czy po prostu wybrano wiersze, które nie pojawiały się nigdzie indziej, czy to moja pamięć tak szwankuje.

Czytałam wcześniej Poświatowską w innych tomikach i szczerze mówiąc już niewiele pamiętałam. Nie wiem, czy po prostu wybrano wiersze, które nie pojawiały się nigdzie indziej, czy to moja pamięć tak szwankuje.

Niektóre bardziej, inne mniej z wybranych pozycji mnie poruszyły, ale warto sięgnąć. :)

Niektóre bardziej, inne mniej z wybranych pozycji mnie poruszyły, ale warto sięgnąć. :)