"Piękne dni Aranjuezu" to zbeletryzowane wspomnienia Marii Pruszkowskiej, która po upadku Powstania Warszawskiego przeszła ciężką drogę - obóz w Pruszkowie, praca u bauera i w fabryce, przeciągający się pobyt w obozie dla dipisów w strefie amerykańskiej.

Mimo przerażającej rzeczywistości narratorka zachowuje godny pozazdroszczenia optymizm oraz poczucie humoru, starając się w każdej sytuacji znaleźć jakieś pozytywy. Umacnia ją w tym poznana podczas tułaczki Irena, pracownica socjalna z Warszawy, która jest uosobieniem łagodności, uczynności i uczciwości. Te cechy nieraz drażnią otoczenie - ludzie, których wojna ciężko doświadczyła, nie wierzą w głoszone przez Irenę zasady, co szczególnie uwidacznia się podczas wegetowania w obozie dla dipisów. Czasem prawość Ireny i kombinatorskie skłonności jej koleżanek rodzą komiczne sceny, co w obozowym świecie należy do rzadkości.
Pełne humoru są też wspomnienia autorki z jej pracy u bauera - zderzenie nawyków dziewczyny ze stolicy z wymaganiami niemieckiego gospodarza prowadzi do licznych katastrof w obejściu, czego przykładem mogą być nieudolne próby wydojenia krowy czy karmienia agresywnych i skłonnych do ucieczek świń. Ostatecznie, z korzyścią dla Marii, awantury kończą się odesłaniem jej z gospodarstwa.

Oczywiście, nie wszystko jest tu śmieszne i zabawne. Autorka opisuje również sytuacje pełne grozy, beznadziejności, cierpienia.
Upamiętnia także na kartach książki towarzyszki niedoli, z których najbardziej zapisały mi się w pamięci dwie sylwetki: wspomniana już Irena oraz kilkunastoletnia Joasia ukrywająca przed otoczeniem zawiłą tajemnicę rodzinną.

Czyta się "Piękne dni Aranjuezu" szybko i z emocjami, raz uśmiechając się pod nosem, raz wzruszając lub irytując.
To kolejny przykład ciekawej historii napisanej przez życie. Może zakończenie jest zbyt pompatyczne, ale to niewielki minus, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę, że książka została wydana w czasach komuny.

"Piękne dni Aranjuezu" to zbeletryzowane wspomnienia Marii Pruszkowskiej, która po upadku Powstania Warszawskiego przeszła ciężką drogę - obóz w Pruszkowie, praca u bauera i w fabryce, przeciągający się pobyt w obozie dla dipisów w strefie amerykańskiej.

Mimo przerażającej rzeczywistości narratorka zachowuje godny pozazdroszczenia optymizm oraz poczucie humoru, starając...