O porwaniu Nataschy Kampusch dowiedziałam się, gdy media informowały o jej ucieczce, po ponad 8 latach więzienia przez psychopatę. Gdy dowiedziałam się, że napisała książkę o swoim życiu, byłam ciekawa co i jak opisała. Nie była to jakaś chorobliwa ciekawość, tylko chęć dowiedzenia się, jak ta na początku kilkuletnia dziewczynka przeżyła tyle lat w niewoli i jak udało jej się uciec. Tę książkę trzeba czytać szybko, bez roztrząsania, gdyż historia ta aż boli. Ciągle musiałam sobie przypominać, że to wydarzyło się na prawdę, że nie jest to fikcja literacka. Nie mogłam o tym myśleć, bo wyobrażanie sobie jej betonowego "mieszkania", zamkniętego betonowymi drzwiami i z maleńkim korytarzykiem do niego prowadzącym, wywoływała u mnie klaustrofobie.
Po uwolnieniu próbowano Nataschy wpierać co powinna czuć i jak się zachowywać, a gdy zachowywała się inaczej to była potępiana. Ta książka jest jej wyjaśnieniem i próbą usprawiedliwienia swoich uczuć względem porywacza.

O porwaniu Nataschy Kampusch dowiedziałam się, gdy media informowały o jej ucieczce, po ponad 8 latach więzienia przez psychopatę. Gdy dowiedziałam się, że napisała książkę o swoim życiu, byłam ciekawa co i jak opisała. Nie była to jakaś chorobliwa ciekawość, tylko chęć dowiedzenia się, jak ta na początku kilkuletnia dziewczynka przeżyła tyle lat w niewoli i jak udało jej...