Pewien młody reporter postanawia przeprowadzić wywiad z… wampirem. Luis de Pointe du Lac został wampirem, gdy kilka wieków wcześniej pogrążonego w rozpaczy po śmierci brata odnalazł go wampir Lestat. Tak rozpoczęła się historia Luisa rozdartego między nową wampirzą naturą a resztkami ludzkiej moralności, między nieustannym głodem krwi a pragnieniem wykorzystania wampiryzmu do stania się kimś lepszym, doskonalszym. Z każdym dniem Luis traci kolejne cząstki swojego człowieczeństwa i z każdym dniem coraz bardziej nienawidzi swojego stwórcy.

Po ,,Wywiadzie z wampirem” spodziewałam się mroku, rozważań nad ludzką naturą i ponurej atmosfery. Nie byłam jednak gotowa na tak dużą dawkę przygnębienia. Nie nazwałabym tego horrorem, ale raczej powieścią egzystencjonalną. Co prawda pojawiają się fragmenty jakiś masakr na ludziach, fragmenty okrutne, ale nie liczy się tam sama brutalność i przemoc(choć ich nie brakuje), ale podejście głównego bohatera, który jest osobą inteligentną, kulturalną, z dużym poczuciem estetyki. Luis z pewnością nie był święty, ale zawsze starał się być porządnym człowiekiem, natomiast jako wampir jest zmuszany do zapominania o lepszej stronie swojej natury. Musi zabijać ludzi(żywienie się krwią zwierzęcą na dłuższą metę się nie sprawdza) i mimowolnie odczuwa z tego powodu przyjemność, bo taka jest natura wampira. Chce wykorzystać swoją siłę i nieśmiertelność do udoskonalenia się, ale czynione przez niego zło uniemożliwia mu to. Potęga wampira nie dała mu żadnego szczęścia i nawet powtarzanie sobie ,,jestem nieśmiertelny, mam tyle możliwości, nikt nie może mnie skrzywdzić” tego nie zmieni. Jeśli czytaliście jakieś współczesne książki w których wampiry próbują być dobre i żyć w zgodzie z ludzkim kodeksem wartości, to ta książka całkowicie zaburza ten obraz. Bo wampir stara się być dobry, ale nie może, bo natura mu na to nie pozwala. Lubię ,,Zmierzch”, uwielbiam ,,Przyrzeczonych”, jestem w stanie przyznać, że ,,Pamiętniki wampirów” nie są taką najgorszą powieścią, ale problemy w tej książce są po prostu bardzo płytkie w porównaniu z tym co serwuje nam Anne Rice. Jeśli ktoś myśli, że Edward Cullen cierpiał z powodu swoich instynktów, to musi poznać Luisa de Pointe(i żeby nie było – ja wiem, że ,,Zmierzch” to romans i nigdy bym od niego nie oczekiwała jakiejkolwiek filozofii. To tylko luźne porównanie).

Anne Rice ma fantastyczny, kunsztowny styl, który z miejsca mnie kupił. Jest też mistrzynią w tworzeniu bohaterów. Luis to po prostu majstersztyk, te wszystkie jego przemyślenia i rozdarcie są zdecydowanie najmocniejszą stroną ,,Wywiadu”. Ale równie ciekawy jest okrutny, a zarazem dziwnie przeciętny Lestat, Armand, którego znienawidziłam do pierwszego momentu czy Claudia, która została przemieniona w wampira jako kilkuletnie dziecko i mimo że rozwinęła się psychicznie, to zachowała ciało małej dziewczynki. Jednocześnie z jakiegoś powodu wraz z przemianą zatraciła całe człowieczeństwo i zmieniła się w maszynkę do zabijania. Jednocześnie nie utraciła zdolności kochania. Wątek miłosny jej i Luisa jest zdecydowanie bardzo oryginalny. Łączy ich uczucie, ale ze względu na fizyczną różnicę wieku Luis stara się być dla Claudii bardziej ojcem niż towarzyszem życia. Wiele ich dzieli, często się ranią, ich relacja jest dość toksyczna, ale mimo wszystko każde z nich jest dla tego drugiego miłością życia. Szczególnie urzekł mnie moment, gdy Luis mówi Claudii, że kocha ją, bo zawsze uważała jego miłość ,,za pewnik” i ten, gdy Claudia mówi, że pragnie tylko tego, aby Luis mógł ją znaleźć, gdy będzie jej potrzebował.

Jednak ,,Wywiad z wampirem” nie dołączy do grona moich ulubionych książek. Mimo, że bardzo spodobał mi się styl Anne Rice, to nie do końca odpowiadał mi sposób w jaki została napisana ta powieść. Długie rozdziały, dziwna płynność wydarzeń chwilami sprawiały, że książkę czytało się ciężko. Kilka razy też czułam się po prostu znudzona. Jednak nie umniejszam talentu pani Rice, która urzekła mnie intrygującymi bohaterami, pięknie opisanym Nowym Orleanem(jeśli miałabym wybrać jedno jedyne miasto w Ameryce, które chciałabym odwiedzić, to wybrałabym właśnie Nowy Orlean) i przede wszystkim wieloma mądrymi refleksjami na temat granicy między dobrem a złem, istoty człowieczeństwa, śmierci i przemijania. ,,Wywiad z wampirem” zdecydowanie nie jest prostą, lekką fantastyką na jeden wieczór, ale jest poruszającą, inteligentną historią, która zmusza do myślenia. I może dzięki historii Luisa uda mi się bardziej doceniać to, co składa się na istotę człowieczeństwa.

,, (…) nie można mieć miłości i dobroci, kiedy robi się to, co jest absolutnym złem, gdy w dodatku zdaje się sobie z tego sprawę.”

Pewien młody reporter postanawia przeprowadzić wywiad z… wampirem. Luis de Pointe du Lac został wampirem, gdy kilka wieków wcześniej pogrążonego w rozpaczy po śmierci brata odnalazł go wampir Lestat. Tak rozpoczęła się historia Luisa rozdartego między nową wampirzą naturą a resztkami ludzkiej moralności, między nieustannym głodem krwi a pragnieniem wykorzystania wampiryzmu...