Przyjechał mój pociąg.Ja się zmieściłam. Z książką nawet, pewnie dlatego, że cienka była. Bo to były Obsoletki Justyny Bargielskiej. Nie myślałam wiele i rozłożyłam ją na ostatniej przeczytanej stronie, będąc przekonaną, że tak lepiej się ze mną zmieści. Rozłożona łatwiej się wciśnie. Wcisnęła się tak dobrze, że nie musiałam zakładać okularów, co okazało się tym razem bez znaczenia, gdyż podniósłszy rękę do góry, czyjaś inna ręka zajęła miejsce przy moim ciele, co nie pozwoliło mi sięgnąć po okulary. Lubię rzeczy bez znaczenia. Bo są opuszczone i nikt się nimi nie zajmuje.
Jechałam. Do przodu, w moim mniemaniu. Z książką na gapę ( ja miałam miesięczny), ostentacyjnie trzymaną na wysokości oczu niższych osobników, ku ich niezadowoleniu i zgorszeniu wręcz. Ludzie wolą oddychać powietrzem wydychanym z ust sąsiada, a nie z kartek książki na gapę. Najwidoczniej.
Sprytnym podmuchem pffff, pfff przewracam strony unieruchomiona jak biblijny (biblijny?) słup soli, a pociąg pędzi niewymownie szybko, bo ani się obejrzałam i byłam w połowie drogi. Zwolniły się miejsca. Usiadłam i czytałam dalej i teraz ustami mogłam się śmiać, a nie przewracać kartki. Po jakimś czasie (3 rozdziałach) zerknęłam przez okno, czy nie powinnam wysiąść, choć zwykle wysiadam na ostatniej stacji, ale sprawdzić nie zaszkodzi.
Ponieważ nie musiałam wysiadać, skupiłam się ponownie na lekturze. Była przyjemna, równa i wesoła jak ścieg maszynowy na wierzchu, który jednak pod spodem kryje niezwykle splątane meandry architektury nitek, zdradzające usterkę maszyny typu Łucznik. Usterkę odkrywa się szybko, wystarczy zrobić copy-paste tekstu z książki w jakaś szczelinę mózgową.Wtedy nic się nie zgadza, ani uśmiechy, ani życie, ani nowa kiecka, czy perfumy. Ale tą niezgodę warto sobie wstrzyknąć, tak dla równowagi.

całość bez większego znaczenia w odniesieniu do skonsumowanej książki na blogu

Przyjechał mój pociąg.Ja się zmieściłam. Z książką nawet, pewnie dlatego, że cienka była. Bo to były Obsoletki Justyny Bargielskiej. Nie myślałam wiele i rozłożyłam ją na ostatniej przeczytanej stronie, będąc przekonaną, że tak lepiej się ze mną zmieści. Rozłożona łatwiej się wciśnie. Wcisnęła się tak dobrze, że nie musiałam zakładać okularów, co okazało się tym razem bez...