Tym razem horror psychologiczny, który nie godzi w poczytalność czytelnika. Prosty koncept ma szansę przywdziać szokującą traumę po trepanacji czaszki. Historia zaczyna się, jak na standardy grozy - zaskakująco w nietypowych okolicznościach. Gdyż lądujemy w parku bezdomnych. Śledzimy losy młodego człowieka, który sypia w wozie, a do tego w okolicy kręci się jakiś dziwak, co oferuje pieniądze za to, że dasz sobie zrobić dziurę w głowie na sześć milimetrów. Powiem szczerze - ryzykowna inwestycja. Sęk w tym, że ów dziwak okazuje się bogatym doktorkiem, co poszukuje szóstego zmysłu w ludzkich organach - ukrytych zdolności, jak widzenie duchów.

Jak na początek: zachęca ostro do śledzenia wydarzeń. Póki co - nie mamy jeszcze rozpracowanych postaci. Nie wiemy, czy mamy do czynienia z jakimś kultem czy obsesją jednostki na punkcie ponadnaturalnych emocji. Przede wszystkim ma charakterystyczny klimat, któremu trudno się oprzeć. To dosyć realistyczna seria, gdzie zabawy w doktorka mogą przynieść niepożądane skutki. Długo się rozkręca, ale to dobrze - pozwala odczuć ciężar gatunkowy. Nie ma szokowania na siłę, a bohaterowie są ogniści. Jako eksperyment - wiarygodny. Nie wiadomo dokąd nas to zaprowadzi, bo zaledwie wprowadzenie do szokującego świata, gdzie za pieniądze można dostać żywe narzędzie do uprawy chorych fantazji.

Tym razem horror psychologiczny, który nie godzi w poczytalność czytelnika. Prosty koncept ma szansę przywdziać szokującą traumę po trepanacji czaszki. Historia zaczyna się, jak na standardy grozy - zaskakująco w nietypowych okolicznościach. Gdyż lądujemy w parku bezdomnych. Śledzimy losy młodego człowieka, który sypia w wozie, a do tego w okolicy kręci się jakiś dziwak, co...

Powiem wam coś o tej psychologicznej perełce, którą miałem szczęście odkryć.

Manga rozpoczyna się od przedstawienia nam głównego bohatera, Nakoshiego, bezdomnego śpiącego w samochodzie zaparkowanym między parkiem (gdzie bezdomni znajdują schronienie) a hotelem. Pewnej nocy, gdy Nakoshi odpoczywał w swoim samochodzie, młody mężczyzna imieniem Ito podchodzi do Nakoshiego i oferuje mu dużą sumę pieniędzy za wywiercenie mu dziury w głowie za pomocą procedury zwanej trepanacją. Początkowo odrzucając ofertę, Nakoshi stwierdza, że ​​zgadza się na procedurę, po tym jak pewne okoliczności sprawiły, że potrzebował pieniędzy.

Uważa się, że trepanacja wzmacnia mózg, umożliwiając lepszy przepływ krwi, co aktywuje szósty zmysł osoby. Wkrótce po zabiegu Nakoshi zaczyna dostrzegać naprawdę dziwne i dziwaczne rzeczy manifestujące się w ludziach. Te rzeczy, które widzi, znane są jako homunkulusy, które reprezentują ludzką podświadomość. Nakoshi, choć zafascynowany, próbuje zrozumieć i zrozumieć niektóre z tych homunculusów i nieumyślnie pomaga im uwolnić się od tłumionego ciężaru, niepewności lub strachu. Manga jest w dużej mierze pod wpływem psychologii Freuda i mocno zajmuje się ludzkim umysłem.

Jeśli uważasz, że jest to proceduralne, to tak nie jest. Ostatecznie, poprzez interakcje Nakoshiego z tymi homunculusami, zaczyna kwestionować samego siebie i to, co doprowadziło go do bezdomności i utknięcia między parkiem a hotelem. Widzisz, jak wszyscy, Nakoshi ma przeszłość. Przeszłość, o której dawno zapomniał. Poprzez te homunkulusy stara się poskładać zrozumienie siebie, swojej przeszłości i własnej wartości.

Nie mogę wiele powiedzieć bez spojelrów, ale mogę powiedzieć to. Postać Nakoshiego całkowicie mnie oszołomiła. Spędziłem wiele dni myśląc o jego działaniach, myślach, poczuciu własnej wartości, jego poglądzie na świat i dlaczego zrobił to, co zrobił. Wszystko to prowadzi z powrotem do tego, jak naprawdę płytkie jest społeczeństwo, co moim zdaniem jest tutaj najsilniejszym motywem. Autor, Yamamoto, znakomicie przedstawia tutaj świat rzeczywisty.

Manga bada, jak bardzo my, ludzie, jesteśmy pochłonięci materializmem, powierzchownością i jak bardzo podziwiamy piękno i sławę. Porusza również takie tematy, jak poczucie winy, kwestie tożsamości oraz to, jak niektórzy ludzie są kształtowani przez ideały innych ludzi.

Ito jest również niesamowicie dopracowaną postacią, która jest dobrze rozwinięta pod koniec mangi. Chociaż tempo może być na początku nieco powolne, pod koniec zaczyna się pojawiać, gdy prawda o naszym głównym bohaterze zaczyna się ujawniać.

Niesamowita i oryginalna, dobrze wykonana fabuła, zmieniła mnie mniej więcej w sposób, którego nie mogłem pojąć.

Manga jest skierowana do dorosłych czytelników – ponieważ w niektórych częściach mangi jest kilka intensywnych i graficznych scen – ale jeśli jesteś miłośnikiem wszystkiego, co psychologiczne (popieprzone lub nie) i potrafisz znieść graficzne sceny, z pewnością możesz”. Polecam.

Powiem wam coś o tej psychologicznej perełce, którą miałem szczęście odkryć.

Manga rozpoczyna się od przedstawienia nam głównego bohatera, Nakoshiego, bezdomnego śpiącego w samochodzie zaparkowanym między parkiem (gdzie bezdomni znajdują schronienie) a hotelem. Pewnej nocy, gdy Nakoshi odpoczywał w swoim samochodzie, młody mężczyzna imieniem Ito podchodzi do Nakoshiego i...

Generalnie to dobra pozycja ze świetnymi pomysłami. Pierwszy tom jest wręcz rewelacyjny, bardzo tajmeniczy, a napięcie budowane jest tu po mistrzowsku. Rysunki pierwsza klasa, bardzo szczegółowe i klimatyczne.
Problemy pojawiają się, kiedy manga próbuje być zbyt filozoficzna i krąży wokół sedna sceny, ciągle powtarzając dany temat i wałkując go, nie odkrywając finalnie nic nowego. Szalone obrazy pomagają lepiej wybrzmieć konkretnym scenom, ale nie zakryją słabej pseudofilozofii. A samo zakończenie było za szybkie, brakuje satysfakcjonującego finału.
Polecam, choć na pewno nie każdy pokocha tak szaloną mangę.

Generalnie to dobra pozycja ze świetnymi pomysłami. Pierwszy tom jest wręcz rewelacyjny, bardzo tajmeniczy, a napięcie budowane jest tu po mistrzowsku. Rysunki pierwsza klasa, bardzo szczegółowe i klimatyczne.
Problemy pojawiają się, kiedy manga próbuje być zbyt filozoficzna i krąży wokół sedna sceny, ciągle powtarzając dany temat i wałkując go, nie odkrywając finalnie nic...

Niby nic się nie działo - Su-chan sobie spokojnie gawędził z tym Irokezem o rozwaleniu cząstki kości, a mnie ciarki przebiegły. Rysunki są dosadne strasznie.

Niby nic się nie działo - Su-chan sobie spokojnie gawędził z tym Irokezem o rozwaleniu cząstki kości, a mnie ciarki przebiegły. Rysunki są dosadne strasznie.