Zanim napisałam tę notkę zajrzałam do Wikipedii, tak żeby skonfrontować swoje wrażenia z ogólną opinią na temat dzieła. Zwłaszcza, że powszechne opinie o Gombrowiczu nie pozostawiają złudzeń, bo trudny, bo niezrozumiały itede itepe. I muszę przyznać, że to co przeczytałam rozczuliło mnie bardziej niż sam “Kosmos”. No może nie cały wpis, ale jedno zdanie: “Gombrowicz podejmuje w niej próbę analizy aktu poznawczego oraz uchwycenia mechanizmu odbierania lub kreacji świata przez intelekt i wyobraźnię jednostki” No, naprawdę? To jest tak mądre, że aż głupie. Może i w tym pseudointelektualnym bełkocie jest jakaś racja, ale dla Gombrowicz cenny jest z innego powodu. W literaturze najbardziej cenię język, to znaczy to w jaki sposób autor konstruuje zdania, jak przetwarza zwroty, czyli to wszystko potocznie nazywa się zabawą słowem. Kiedy trafiam na takie perełki jak: “spojrzenie wysmarowane apatią”, to przeszywają mnie przyjemne dreszcze. Te przeróżne słowotwory, niezliczone neologizmy, (s)kojarzenia słów i łączenie ich w przedziwne frazeologizmy sprawia, że fabuła staje się w tym wypadku sprawa drugorzędną. Czytanie Gombrowicza jest czystą i niewątpliwą przyjemności, a jak się trafi na takie zdanie: “Cieszy mnie „nic”, uważa
dobrodziejuchna, czcigodny kompan i birbant i dorożka, bo „nic” to jest właśnie to coś, co
się robi przez całe życie.”, to tak jakby osiągnąć czytelniczy katharsis. Pomyślałam też sobie, że książki Gombrowicza dają tak duże pole do interpretacji, że każda analiza może być prawdziwa, jak i fałszywa. Bo nie da się tu niczego zaszufladkować i to właśnie w Gombrowiczu jest piękne.

Zanim napisałam tę notkę zajrzałam do Wikipedii, tak żeby skonfrontować swoje wrażenia z ogólną opinią na temat dzieła. Zwłaszcza, że powszechne opinie o Gombrowiczu nie pozostawiają złudzeń, bo trudny, bo niezrozumiały itede itepe. I muszę przyznać, że to co przeczytałam rozczuliło mnie bardziej niż sam “Kosmos”. No może nie cały wpis, ale jedno zdanie: “Gombrowicz...