Jedna z naprawdę nielicznych powieści o miłości, które chce się czytać, bo nie opowiadają o tym samym.
"Delirium" może pod pewnymi względami przypominać inne książki, ale nie jest taka sama. Świat, gdzie miłość to zagrożenie, obłęd i wstyd, po raz pierwszy dał się poznać. I przyznać należy, ma w sobie coś, co nakazuje myśleć i odczuwać. Tworzony był trochę długo czy mozolnie, bo początek właściwie akcji nie posiada, ale za to dokładnie.
Czytam, a widzę wyraźnie miasto otoczone murami, zduszone własnymi przekonaniami, które dają spokój i bezpieczeństwo, a mylone są wciąż ze szczęściem.
To zdaje się przerażające z pewnego punktu widzenia, ale autentyczne. Bohaterowie też tacy są, choć właściwie bywało, że stawali się mi trochę obojętni, poza tym, że od początku do końca uwielbiałam Grace. Lena za to momentami irytuje, momentami imponuje, a Alex wydaje się zbyt wyidealizowany. To właściwie wszystko, co można by powiedzieć, choć sam koniec książki wysoko podniósł moją ocenę o nich. Całe mnóstwo emocji mieszczące się na zaledwie kilkudziesięciu stronach. Lena jakby zupełnie inna, bo chyba w końcu o to chodziło - deliria zmienia i skłania do szaleństwa, ale nie można bez niej żyć, jeśli już raz przekroczy się pewną granicę, którą stawia przed nogami otoczenie.
To zupełnie inna rzeczywistość, ale ona pochłania i uczy, by wkrótce wzruszyć i zezłościć. Może nawet trochę zmienić.

Jedna z naprawdę nielicznych powieści o miłości, które chce się czytać, bo nie opowiadają o tym samym.
"Delirium" może pod pewnymi względami przypominać inne książki, ale nie jest taka sama. Świat, gdzie miłość to zagrożenie, obłęd i wstyd, po raz pierwszy dał się poznać. I przyznać należy, ma w sobie coś, co nakazuje myśleć i odczuwać. Tworzony był trochę długo czy...