"Spotkałem wybitnego artystę, który po 13 grudnia dał twarz reżimowej telewizji i zwymyślałem. Po latach mówił, że miał do mnie żal. Mnie też zabolało twoje legitymowanie tej ohydy, odparłem" (chodzi o Józefa Szajnę).
M. Nowakowski udowadnia, że aby być wielkim pisarzem nie trzeba się zaprzedawać władzy.
Innego wielkiego artystę potrkatował: "Nie podawaj mi ręki, nie traktuję twojego zaangażowania w sposób wyrozumiały i odwal się". To wyraz etycznego porządku, którego należy się trzymać, aby się nie roztopić w masie ludzi.
Opowiadania to obrazy z życia w prl - u niczym groteska, dziś chyba już nikt nie wierzy że żyliśmy w absurdzie, teraz też żyjemy w absurdzie tylko innego rodzaju i nikomu to nie przeszkadza, no prawie nikomu.
A w książce m.inn. historia internowanej polonistki liceum w obronie której stanęli uczniowie, postaci zomowców "ślepe bryły niewyżytej nienawiści" - janczarzy komunizmu, pojeni wódą i środkami farmakologicznymi, historia odbiornika tv spuszczonego na nysę Policji Obywatelskiej (dziś mam ochotę zrobić to samo - jako wyraz pasji antytelewizyjnej, sprzeciw rzece kłamstw) i wiele więcej rarytasów będących dokumentalnym zapisem stanu wojny (którego dziś bronią nasi rządzący zbawiciele).

"Spotkałem wybitnego artystę, który po 13 grudnia dał twarz reżimowej telewizji i zwymyślałem. Po latach mówił, że miał do mnie żal. Mnie też zabolało twoje legitymowanie tej ohydy, odparłem" (chodzi o Józefa Szajnę).
M. Nowakowski udowadnia, że aby być wielkim pisarzem nie trzeba się zaprzedawać władzy.
Innego wielkiego artystę potrkatował: "Nie podawaj mi ręki, nie...