"Dziadek poszukiwał babci w mieszkaniu. Upierał się, że musi gdzieś być - tylko jest tak maleńka, że jej nie dostrzegamy. Godzinami pełzał po podłodze ze szkłem powiększającym i nawoływał cichutko. Zaglądał do garnków, szukał za szafami i w szparach podłogi. Potem, zmęczony, siadał ciężko w fotelu i obmyślał nowe strategie poszukiwań. Kiedy pewnego wieczoru umarł w tym fotelu, nawet tego nie zauważył, i następnego dnia jak gdyby nigdy nic wrócił do poszukiwań. My musieliśmy zająć się jego ciałem: najtrudniej było wytłumaczyć pracownikowi domu pogrzebowego, który przyjechał po ciało i zobaczył, jak duch dziadka łazi na kolanach po pokoju, wołając cicho: Rozalko! Rozalko!"

Takie fragmenty jak ten pokazują za co kocham literaturę, takich perełek jest w tej książce pełno. Książka zabiera nas w świat cierpiących, kochających kobiet, a także pokazuje jak trudno żyć z kimś, kto jest chory psychicznie. Czas w tej książce nie istnieje, z każdym rozdziałem przenosimy się gdzie indziej, lub wracamy w znane nam miejsca, czytamy intymne listy zakochanej kobiety, poznajemy rozterki samotnej matki, a także takiej, która dziecko straciła.

Polecam!

"Dziadek poszukiwał babci w mieszkaniu. Upierał się, że musi gdzieś być - tylko jest tak maleńka, że jej nie dostrzegamy. Godzinami pełzał po podłodze ze szkłem powiększającym i nawoływał cichutko. Zaglądał do garnków, szukał za szafami i w szparach podłogi. Potem, zmęczony, siadał ciężko w fotelu i obmyślał nowe strategie poszukiwań. Kiedy pewnego wieczoru umarł w tym...