Drugi tom "Dziedziczki Smoka", "Drzewo Idhunn", postanowiłam potraktować nieco łagodniej z oceną niż poprzedniczkę, ponieważ kiedy już zaczęłam ją czytać, od pewnej strony nie potrafiłam się oderwać i pochłonęłam ją w parę godzin. Mamy tu do czynienia z dalszymi losami Sofii, dziedziczki potężnego smoka Thubana, który przegrał walkę z wywernem Nidhoggrem kilkaset tysięcy lat temu, oraz Lidji, jej przyjaciółki, która nosi w sobie smoka Rastabana. Profesor Schlafen, który zaadoptował Sofię, wyjeżdża z ważną misją do Budapesztu, zostawiając dziewczynkę pod opieką trupy cyrkowej, w której wychowywała się Lidja. Mężczyzna pragnie odszukać trzeciego Smokończyka i wpada na jego trop na Węgrzech. Nikt tak naprawdę nie wie, że chłopak jest bliżej, niż ktokolwiek by oczekiwał, i przyjdzie na przedstawienie do cyrku. Mimo tego samego znamienia na czole, które mają dziewczynki, chłopak okazuje się być posłuszny Nidhoggrowi i wykonuje jego rozkazy, choć zachowuje wolą wolę, nie jak Zniewoleni. Tysiące lat temu, mieszkający w nim smok, Eltanin, zdradził swoich pobratymców, ale stanął u boku wywern, choć potem odkupił swoje winy. Czy tak będzie i tym razem?
Naturalnie, można się tego domyślić. To wada, o której wspominałam już przy ocenie pierwszego tomu, że książka ta jest bardzo przewidywalna i bardzo łatwo odgadnąć, co się stanie za chwilę. Ale, mimo wszystko, ta część wydaje mi się o wiele ciekawsza od poprzedniczki, właśnie przez nowego bohatera - Fabia. To on wprowadza tu atmosferę lekkiej grozy wraz z Ratatoskrem, to on wprowadza coś bardziej dorosłego, gdyż nie należy zapominać, że jest to książka dla dzieci i młodzieży, skierowana raczej do nieco młodszego odbiorcy niż ja. Postać Fabia jest dobrze zbudowana i zjednała sobie moją sympatię. Kibicuję Smokończykom i w zasadzie każdego z nich lubię, ale i Ratatoskr czy Nidafjoll z poprzedniej części zaskarbili sobie moje uczucia. Na początku kompletnie nie umiałam się wbić w fabułę i wszystko mnie nudziło, ale od 50 strony było lepiej. Mam ochotę już teraz sięgnąć po ostatnią część i zobaczyć, jak to się skończy!
Polecam tą książkę, ale młodszym czytelnikom, im na pewno się spodoba!

Drugi tom "Dziedziczki Smoka", "Drzewo Idhunn", postanowiłam potraktować nieco łagodniej z oceną niż poprzedniczkę, ponieważ kiedy już zaczęłam ją czytać, od pewnej strony nie potrafiłam się oderwać i pochłonęłam ją w parę godzin. Mamy tu do czynienia z dalszymi losami Sofii, dziedziczki potężnego smoka Thubana, który przegrał walkę z wywernem Nidhoggrem kilkaset tysięcy...