Wcześniejsze spotkanie z tym autorem było bardzo udane. W "Żonie piekarza" urzekła mnie nieśpieszna historia, prowincjonalne miasteczko, ludzie, którzy żyli sporami swoich przodków, społeczeństwo, gdzie żadna tajemnica się nie uchowa. Ciepło i radość bijąca z stronic powieści.

Podobnie jak w "Żonie piekarza" tutaj urzekła mnie prostota, humorystyczne spojrzenie dziecka, zabawne przygody oraz prowincjonalna wioska pełna uroku. Wspomnienia te zawarte w dwóch pierwszych częściach autobiografii pisarza opowiadają o dzieciństwie Marcela, synu nauczyciela, który pewnego dnia wraz z połową dobytku jedzie do oddalonej o spory kawałek willi na wsi. Wakacje w tym miejscu okażą się pełne przygód i nowych spraw w życiu malca. Pośród pięknych krajobrazów młodzieniaszek odkryje uroki myślistwa jak i również przyjaźni.

Książkę czyta się bardzo spokojnie, można przy niej odpocząć od zgiełku i pędu otaczającego świata. Zabawne i często trafne spojrzenie malca na sprawy dorosłych może rozbawiać, jak i również pozwolić cofnąć się do beztroskich lat młodości. Wyruszając w podróż z Marcelem nie tylko poznamy zakątki Francji, lecz także cofniemy się do czasów, gdzie wszystko ma swój początek, kiedy na wakacjach grało się w karty, a nie w gry komputerowe. Kiedy nie było telefonów komórkowych i telewizji, kiedy przyjaciele to była jedyna rozrywka dla małych urwisów. Świat zawarty w tej książce dopiero staje na nogi, to dopiero początki wielkich wynalazków. Można również zauważyć stare zwyczaje, sposoby radzenia sobie z przeciwnościami losu, które teraz tak łatwo przeskoczyć.

Autor ma bardzo specyficzny styl, pełen ciepła jak i figlarności. Potrafi bawić jak i zainteresować swoimi wspomnieniami. Chociaż czasem ma się wrażenie lekkiej przesady w opowiadaniach to cóż się dziwić - dziecięca wyobraźni potrafi cień przemienić w straszliwego potwora, a nie jedną historię przemienić dla własnej wygody ukazując raczej dzielności i bohaterstwo niż chwile strachu i paniki. Nie oszukujmy się, dorośli też często tak robią. Lecz wracając do powieści - czyta się naprawdę przyjemnie, lekko, czasem uśmiechając się pod nosem, z ciekawością na nowe przygody łobuza. Cóż, na pewno nie jednemu skojarzy się ta powieść z "Mikołajkiem", lecz ja uważam to porównanie za krzywdzące, bowiem obie powieści mają swój własny i niepowtarzalny urok. Nie warto ich porównywać do siebie, lecz cieszyć się obiema w osobny sposób.

Wcześniejsze spotkanie z tym autorem było bardzo udane. W "Żonie piekarza" urzekła mnie nieśpieszna historia, prowincjonalne miasteczko, ludzie, którzy żyli sporami swoich przodków, społeczeństwo, gdzie żadna tajemnica się nie uchowa. Ciepło i radość bijąca z stronic powieści.

Podobnie jak w "Żonie piekarza" tutaj urzekła mnie prostota, humorystyczne spojrzenie dziecka,...