Większość powieści o anoreksji składa się z dwóch części: krótkiego opisu rozwoju choroby i lwiej długości relacji z pobytu w szpitalu. W przypadku "Motylków" natomiast jest zupełnie inaczej. Bohaterka zmaga się z codziennością pozaszpitalną, gdzie to nie psychiatrzy są za nią odpowiedzialni, lecz ona sama. Jest to jeden z największych plusów tej powieści. Do innych należy grupa ciekawie skonstruowanych bohaterów - historia nie skupia się tylko na anorektyczce otoczonej garstką papierowych ludzików, każda postać ma wyraźnie zarysowany charakter i sensowną rolę w całej opowieści, każda ma też mniejszy lub większy wpływ na główną bohaterkę. Samej Lii natomiast nie da się zarzucić sztuczności, mimo że "Motylki" nie są powieścią autobiograficzną. Myślę, że każda osoba, która zmaga się (lub zmagała) z zaburzeniami odżywiania, odnajdzie w niej cząstkę siebie.
Motyw rywalizacji między przyjaciółkami został przedstawiony rewelacyjnie, a już zwłaszcza jego brutalne konsekwencje.
Bardzo polecam. Wspaniała książka.

Większość powieści o anoreksji składa się z dwóch części: krótkiego opisu rozwoju choroby i lwiej długości relacji z pobytu w szpitalu. W przypadku "Motylków" natomiast jest zupełnie inaczej. Bohaterka zmaga się z codziennością pozaszpitalną, gdzie to nie psychiatrzy są za nią odpowiedzialni, lecz ona sama. Jest to jeden z największych plusów tej powieści. Do innych należy...