Skrajne przerażenie, paraliżujący chłód oraz żyły wprost pulsujące od nadmiaru Adrenaliny to tylko niektóre z wielu przykładów tego co za każdym razem przechodziła Ellen Ripley – pracownica ,,Towarzystwa”. Wraz z załogą Nostromo – handlowego frachtowca ,od początku wstąpienia na jego pokład i pierwszego turkotu pracującego napędu daleko-gwiezdnego , ta młoda kobieta była skazana na ciągłą ucieczkę i zatrważającą walkę o każdą następną sekundę swojego życia. Poprzez ludzką głupotę i brak odpowiedzialności korporacji Weyland-Yutani musiała mierzyć się z Ksenomorfem - tak okropnym, obślizgłym i szpetnym gigantycznym czerwiem, że każdy nawet najmniejszy krzemowo-metalowy fragment jego pancerza wyglądał jakby został wykuty przez chaos i śmierć. I to właśnie od Asha – Androida, który nie przyznawał się, że nie jest człowiekiem, wyszło polecenie nadane przez ,,Towarzystwo” odnośnie skalibrowania współrzędnych trasy powrotnej z Thedus na Ziemię :by nakierować gigantyczny i załadowany po brzegi złożami wysokoenergetycznej Rudy pojazd - wprost na Planetoidę, na której według domysłów Kompanii Technologicznej być może istnieje agresywna i nieznana nauce istota. A stworzenie to odpowiednio przebadane miało być źródłem zysku, z opracowywanych na podstawie jego Anatomii urządzeń. I tak zamiast rzeczywistego sygnału ostrzegawczego, który nadali badający to ciało niebieskie i będący tam wcześniej naukowcy, załoga Nostromo odczytała jako zapis dźwiękowy, wyraźnie wołający o pomoc. Kane – jeden z słynnej, niczego nie podejrzewającej jeszcze ,,7-mki” Statku Handlowego zszedł do wnętrza wielkiej pieczary, gdyż to tam było źródło sygnału. Lecz wraz z nim znalazł dodatkowych ,,Pasażerów na gapę” – duże, gadzio wyglądające jaja o brązowej, mocno pofałdowanej skorupie, na której widoczne były, rozświetlające je od wewnątrz grube woskowate żyły. Nie było to nic co do tej pory widział człowiek. Tak pomyślał Kane. Zbyt bliski kontakt z jajem spowodował, że dojrzewająca w nim Istota z wściekłością wystrzeliła, od środka rozrywając całą jego strukturę. Spadła wprost na twarz tego mężczyzny i w takiej bezczynności pozostała. W ten sposób ,,Obcy” dostał się na pokład Nostromo i w ten sposób w 1979 roku naładowani po brzegi popcornem i litrami Coli, zasiedliśmy wygodnie przed ekranami kin oczekując wspaniałego widowiska. Otrzymaliśmy zupełnie coś odwrotnego, coś jednocześnie fascynującego jak i przerażającego, coś przez co nawet przez milisekundę trwania seansu nie byliśmy w stanie przełknąć ulubionych przysmaków.

Ridley Scott wraz z Hansem Gigerem pod koniec lat 70-tych zapoczątkowali historyczną epokę w dziejach światowej Popkultury. Stworzyli ,,Obcego – Ósmego Pasażera Nostromo”, który oprócz stania się kultowym filmem science fiction, wykreował nam nową definicję strachu i skrajnego lęku. Po serii 4-ech Filmów z gigantyczną poczwarą w tle, które zakończyły się w 1997 – nadszedł czas na wydania książkowe.

Mam dosyć specyficzne podejście do czytania powieści, które powstały na podstawie kinowej produkcji. Bywa i tak, że duża ich część powstaje niechlujnie, jakby została przepisana ze scenariusza i wzbogacona o rozszerzenia fabularne. Z ,,Obcym – Decydujące Starcie” nie miałem z tym żadnego problemu, gdyż książka ta napisana przez Alana Dean Fostera - którego, Star Wars: Przebudzenie Mocy” miałem przyjemność czytać- wypadła świetnie i po całości jej treści można stwierdzić, że stworzono ją specjalnie dla fanów stąpającego na kościstych krzemowo – węglanowych oraz ostrych łapskach Ksenomorfa.


Powieść zaczyna się w momencie gdy załoga Promu Kosmicznego ,,Sulaco” zmierza ku LV – 426 – księżycowi gazowego olbrzyma by zdać relację ,,Towarzystwu” z procesu Terraformacji ,,Acherona” – zamiany jego niekorzystnych warunków atmosferycznych na takie, które odpowiadałyby tym panującym na Ziemi lub przynajmniej takim, które byłyby odpowiednie dla rozwinięcia się życia. Korporacja miała w tym nie lada interes, gdyż poprzez takie działania, Instytucja ta wykreowałaby nowe tereny, wcześniej bogate w Metan i ciężką kwasową Atmosferę, lecz teraz idealne do zasiedlania przez ludzi, za które niestety chętni musieliby zapłacić. Dosłownie przypadek sprawia, że ,,śpiącą” Ripley wraz z kotem Jonesem znajduje załoga frachtowca ,,Sulaco”. Należą do niej żołnierze Piechoty Kolonialnej m.in. Vasquez, Hudson i ważne osobistości z Zarządu Kolonizacji Ekstrasolarnej oraz przedstawiciele wywyższającego się ponad wszystko ,,Towarzystwa” m.in. pod postacią Burke’a. Po wyjściu z tak zwanej biologicznej ,,stazy”- z komory Hibernacyjnej, Ripley dowiaduje się, że mija 57 lat od wydarzeń, których nie do końca pamięta i nie może zrozumieć, gdyż sama nie wie czy ziejący żółtym i gęstym kwasem stwór , który jak Szczurołap wytępił jej 6-ciu kolegów z Promu ,,Nostromo” to prawda czy marzenia senne spowodowane długoletnią Hibernacją. Wszystko wychodzi na jaw i uderza w nią jak grom, gdy dwuosobowa ekipa badająca postępy Terraformacji na LV-426 znika bez śladu. Mostek Kapitański traci z nią kontakt a Ellen wie, że koszmar powraca na dobre.


Powieść ,,Obcy Decydujące Starcie” obfituje w wiele ciekawostek i zagwozdek w sam raz dla geeków i nerdów przepadających za Obrzydliwym i przerażającym Ksenomorfem, a sam za takiego się uważam. Dowiadujemy się, że Ripley miała córkę Amandę Ripley McClaren, która w momencie wyjścia z hibernacji Ellen ,niestety już nie żyje. Postać dziecka Ripley, która bada zaginięcie swojej matki oraz zniknięcie członków załogi ,,Nostromo” widoczna jest w grze ,,Alien Isolation”, która jest równie straszna co filmowy pierwowzór, na podstawie którego powstała. Warto więc się bać nawet jeśli jest to video rozrywka, bo poprzez granie głównym bohaterem i uciekanie przez ciemne, klaustrofobiczne korytarze i moduły frachtowca – sami możemy przeżyć taki koszmar.


Pisać o fabule i wszystkich wątkach oraz drobniutkich niuansach nie ma sensu, gdyż ten kto oglądał ,,Obcy – Decydujące Starcie” na pewno widział resztę produkcji o Obślizgłym, obciekającym kwasem gadzim stworzeniu, a co za tym idzie wie wszystko: o nim i o postaciach oraz miejscach z nim związanych, więc przytaczanie i zapoznawanie Was z wieloma osobami jest zbędne, chyba że nie jesteście geekami, a ta książka jest pod takich dziwako - maniaków zrobiona.


Alan Dean Foster wykonał doskonałą robotę. Nie da się opisać jak w 290 stronnicowy sposób ujął 2h15 minutowy horror. Czytanie tak doskonale skrojonej i doprawionej powieści jest jak oglądanie wydłużonego seansu na ekranu własnego umysłu. Niesamowite jest to , że produkcja ta dała nam ponowny i równie intensywny jak film: ksenoschizofreniczny koszmar

Skrajne przerażenie, paraliżujący chłód oraz żyły wprost pulsujące od nadmiaru Adrenaliny to tylko niektóre z wielu przykładów tego co za każdym razem przechodziła Ellen Ripley – pracownica ,,Towarzystwa”. Wraz z załogą Nostromo – handlowego frachtowca ,od początku wstąpienia na jego pokład i pierwszego turkotu pracującego napędu daleko-gwiezdnego , ta młoda kobieta była...