"Invocato" to książka zdecydowanie oryginalna. Bądźmy szczerzy, wilkołaki, wampiry, podróże w czasie i w kosmos to oklepane motywy. Tutaj zaś mamy coś innego, na dodatek zostało to bardzo ciekawie opisane. Świat samobójców to mroczne i zasadniczo nieprzyjazne miejsce. Na dodatek dość skomplikowane (to, jak on działa, mimo wszystko można by było dokładniej opisać). Nie ma jednak takiego miejsca, w którym nie można miło spędzać czasu z przyjaciółmi. Miasto Samobójców wypełnione jest wypełniony przeróżnymi postaciami, które są jedną z mocniejszych stron powieści. Główni bohaterowie są bardzo dobrze skonstruowani, każdy z nich ma swój własny, niepowtarzalny charakter. Można ich lubić bądź nie, ale w każdym z nich znajdzie się coś, co spawi, że nie przejdziemy obok niego obojętnie. Moim ulubionym bohaterem był Kaztez, zwany też Kapitanem. Im dalej w treść i im lepiej go poznawałam, tym większą sympatią pałałam do Koshego, który jest bardziej skomplikowaną postacią, niż by się mogło wydawać na pierwszy rzut oka. Również relacje między bohaterami są bardzo ciekawe i pełne humoru, ale nie opierają się wyłącznie na żarcikach - co też jest dobre.
Akcja jest bardzo dynamiczna, z licznymi zwrotami. Niektóre z nich bardzo zaskakują. Niestety szybkość następujących po sobie wydarzeń przejawia się również w chaotyczności narracji. Ona zdecydowanie nie jest dobrą stroną powieści. Łatwo pogubić się w tym, co właściwie się dzieje oraz w tym, o której postaci jest mowa w danym momencie. Podobnie w dialogach, czasami po prostu brakuje stwierdzenia, kto wypowiada daną kwestię.
Zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu pierwsza połowa książki, kiedy Bura dopiero poznaje świat samobójców i rządzące nim reguły. Później nieoczekiwanie większość wydarzeń zaczyna doyczyć właśnie jej i nie zawsze jest logicznie wytłumaczone, dlaczego. Części scen nadal nie rozumiem (jak na przykład pobytu w więzieniu oraz obrad Rady). Podobnie brakuje umotywowania części decyzji podjętych przez postacie (tutaj szczególnie nasuwa mi się postać Magika). Momentami irytowała także warstwa emocjonalno-romantyczna powieści - do jasnej ciasnej, dlaczego prawie każdy bohater po kolei musi czuć coś do Lilith? Całe szczęście nie była to główna oś postaci. W tym miejscu autorce należy się też pochwała za opisy nielicznych scen erotycznych, skromne i niepozbawione dobrego smaku, mimo ogólnej tendencji w literaturze do jak najdokładniejszych (i coraz bardziej wyuzdanych) opisów seksu. Brawa za przezwyciężenie tej plagi.
Nie wszystkie wątpliwości zostały wyjaśnione i nie wszystkie wątki doprowadzone do końca, a jednak wydaje się, że bez kontynuacji można by się było obejść. Brakuje tutaj napięcia, które zmusiłoby czytelników do oczekiwania na kolejny tom z wielką niecierpliwością i poobgryzanymi z jej powodu paznokciami. Zobaczymy, jak się to rozwinie dalej.

"Invocato" to książka zdecydowanie oryginalna. Bądźmy szczerzy, wilkołaki, wampiry, podróże w czasie i w kosmos to oklepane motywy. Tutaj zaś mamy coś innego, na dodatek zostało to bardzo ciekawie opisane. Świat samobójców to mroczne i zasadniczo nieprzyjazne miejsce. Na dodatek dość skomplikowane (to, jak on działa, mimo wszystko można by było dokładniej opisać). Nie ma...