Książkę pożyczyła mi koleżanka ze słowami ,,musisz ją przeczytać, jest naprawdę świetna". Przeczytałam i nie odkryłam w niej nic interesującego. Wręcz przeciwnie- książka wywołała u mnie obrzydzenie, wstręt i zniesmaczenie do autora. Pierwsze dwie opowiastki były do zniesienia, przyznam się szczerze, że czasem pozytywnie mnie zaskoczyły. Jednak trzecie i ostatnie opowiadanie zrujnowało opinię całokształtu dzieła, które kształtowało się w mojej głowie. Rozumiałam wszystkie szydercze aluzje, żarty i powiązania. Jednak nie śmieszyły one mojej osoby, ba! Napawały mnie niesmakiem. Liczyłam na coś lepszego z rąk Topora, cóż... Przeliczyłam się.

Książkę pożyczyła mi koleżanka ze słowami ,,musisz ją przeczytać, jest naprawdę świetna". Przeczytałam i nie odkryłam w niej nic interesującego. Wręcz przeciwnie- książka wywołała u mnie obrzydzenie, wstręt i zniesmaczenie do autora. Pierwsze dwie opowiastki były do zniesienia, przyznam się szczerze, że czasem pozytywnie mnie zaskoczyły. Jednak trzecie i ostatnie...

Książka zdecydowanie dziwna. Nie wiadomo co o niej myśleć. Sądzę, że warto ją przeczytać choćby tylko po to, żeby móc o niej podyskutować. Trudno przyznać się, że wszystkie 3 historie, komuś się podobały, bo o ile dwie pierwsze były "całkiem całkiem", a czasami nawet i zabawne, to trzecia była zupełnie niezrozumiała i pokręcona, a zarówno drastyczna i chora.

Książka zdecydowanie dziwna. Nie wiadomo co o niej myśleć. Sądzę, że warto ją przeczytać choćby tylko po to, żeby móc o niej podyskutować. Trudno przyznać się, że wszystkie 3 historie, komuś się podobały, bo o ile dwie pierwsze były "całkiem całkiem", a czasami nawet i zabawne, to trzecia była zupełnie niezrozumiała i pokręcona, a zarówno drastyczna i chora.

Topor zawsze należał do moich ulubionych twórców literatury dziwnej. Nie wiem, może ja się zmieniłam tak bardzo, że zaczął mnie brzydzić, smucić i nudzić. Pisarz genialny, jednak już nie mój klimat.

Topor zawsze należał do moich ulubionych twórców literatury dziwnej. Nie wiem, może ja się zmieniłam tak bardzo, że zaczął mnie brzydzić, smucić i nudzić. Pisarz genialny, jednak już nie mój klimat.

Niby szydziło to to ze społeczeństwa, dramatu antycznego, chrześcijaństwa i pewnie miliona innych kwestii, ale jakoś nie chciało mi się rechotać. I wiem, że – w momencie gdy autor wiesza dziecko na drzwiach – może nie powinnam na to liczyć, ale spodziewałam się subtelniejszego żartu. Pozwolę sobie zacytować:
„Panna Klara - Czy pańskie dziecko już mówi?
Pan Laurent - Och, nie! Potrafi powiedzieć zaledwie kilka słów brajlem.”
Ha. Ha. Ha.

Niby szydziło to to ze społeczeństwa, dramatu antycznego, chrześcijaństwa i pewnie miliona innych kwestii, ale jakoś nie chciało mi się rechotać. I wiem, że – w momencie gdy autor wiesza dziecko na drzwiach – może nie powinnam na to liczyć, ale spodziewałam się subtelniejszego żartu. Pozwolę sobie zacytować:
„Panna Klara - Czy pańskie dziecko już mówi?
Pan Laurent - Och,...

Się obśmiałem

Się obśmiałem

Jest to zbiór trzech dramatów, jak zawsze u tego autora bulwersujących i obrazoburczych. Jak zawsze czarny humor i ogrom absurdu.

Jest to zbiór trzech dramatów, jak zawsze u tego autora bulwersujących i obrazoburczych. Jak zawsze czarny humor i ogrom absurdu.

Z Pana Laurenta
Był taki kawalarz
Że dzidziuś ze śmiechu
Aż się w grobie przewracał

Z Pana Laurenta
Był taki kawalarz
Że dzidziuś ze śmiechu
Aż się w grobie przewracał