W swojej fenomenalnej powieści "Córka opiekuna wspomnień" Kim Edwards dała się poznać jako niezrównana mistrzyni zgrabnie operująca dramaturgią i emocjami, wykorzystująca wszelkie możliwości, jakie daje błyskotliwa analiza psychologiczna oraz zaskakująca intuicją, z jaką opowiadała o relacjach międzyludzkich.
Oczarowana jej subtelnym, przepełnionym niewymuszonym dramatyzmem stylem sięgnęłam głębiej do jej twórczości - tym razem po zbiór opowiadań wydanych pod wspólnym tytułem "Niezwykłe uczucie spadania". Choć nie przepadam za tą krótką i narzucającą pewne ograniczenia formą, byłam ciekawa, w jaki sposób Edwards sprawdzi się w niej oraz czy wrażenia po lekturze będą równie silne i długotrwałe jak w przypadku powieści.

Motywem przewodnim opowiadań Kim Edwards jest samotność ukazana w zadziwiająco wielu aspektach i wymiarach, w całej swej rozpiętości i dramatyzmie, prezentująca różne oblicza.
Doświadcza jej kobieta skazana przez egoistycznego ojca na rezygnację z miłości, własnej rodziny, wymarzonej przyszłości; cudzoziemka, którą dotkliwa tęsknota za dawną ojczyzną izoluje od otoczenia i najbliższych powodując - trochę na własne życzenie - wyobcowanie, niezrozumienie i niechęć; Angielka, właścicielka zamorskiej plantacji żyjąca kolonialną przeszłością w głębokim niezrozumieniu wyspiarskich obyczajów i tradycji, skazująca sama siebie na odseparowanie od współczesnego nurtu życia, pogardę oraz rezerwę tubylców.
Samotność staje się także udziałem żony podejrzewającej mężowską zdradę, genialnej kobiety - naukowca niedocenianej i pogardzanej w egocentrycznym i szowinistycznym męskim świecie, asystentki lekarskiej, która nie potrafi znaleźć swojego miejsca w życiu, miotającej się pomiędzy różnymi możliwościami...
Autorka uświadamia nam również, że samotność czai się wszędzie, zwłaszcza w nas samych - kiedy pogoń za ułudą, tęsknota za tym, co odeszło lub za tym, co mogłoby być, izoluje nas od rzeczywistości, skazuje na wyobcowanie, wpędza w samotność.

Wielką zaletą opowiadań są niezwykle wiernie odtworzone realia opisywanych czasów i miejsc, a także wyraziste, pełne autentyzmu postaci spowite w niemal namacalny welon samotności, buzujące od przepełniających je uczuć i doznań.
Bohaterowie zmagają się nie tylko z rzeczywistością nie przystającą do ich wyobrażeń, lecz również z własnymi emocjami, uczuciami i myślami - i czy jest to historia nastolatki pokonującej własne lęki i słabości podczas skoku ze spadochronem, czy też zahukanej dziewczyny, która po latach znajduje w sobie dość siły i odwagi, by zerwać z dotychczasowym, a rozpocząć nowe życie - za każdym razem opowieść jest wiarygodna, realistyczna i przepełniona autentycznymi emocjami.
W tym właśnie leży siła i urok opowiadań Edwards: nie w mocnym puentującym fabułę zakończeniu, lecz w nadzwyczajnym natężeniu i rozpiętości emocji, sugestywnym przedstawieniu życiowych dylematów, duchowych zmagań, psychologicznych konfliktów - ze światem i samym sobą. Wszystko to sprawia, że historie te brzmią zarazem magicznie, jak i prawdziwie, przekonująco; choć pewnej skrótowości nie sposób było uniknąć, autorce udało się stworzyć pełne subtelnej mocy, zachwycające różnorodnością tematyki opowiadania, których spokój i nostalgia są pozorne - w rzeczywistości aż kipią od skrywanych uczuć.

Zapraszam wszystkich w niezwykłą podróż w głąb ludzkiej duszy śladem subtelnego, choć przenikliwego i pełnego tłumionej pasji stylu Kim Edwards. Pomimo wrażenia, że autorka pewniej i swobodniej czuje się w formie powieściowej, lektura jej opowiadań także jest w stanie dostarczyć niezapomnianych doznań. Polecam!

Opublikowane na moim blogu:
zwiedzamwszechswiat.blogspot.com

W swojej fenomenalnej powieści "Córka opiekuna wspomnień" Kim Edwards dała się poznać jako niezrównana mistrzyni zgrabnie operująca dramaturgią i emocjami, wykorzystująca wszelkie możliwości, jakie daje błyskotliwa analiza psychologiczna oraz zaskakująca intuicją, z jaką opowiadała o relacjach międzyludzkich.
Oczarowana jej subtelnym, przepełnionym niewymuszonym dramatyzmem...