Wojna nerwów taki tytuł powinna mieć książka, w której zagubione dziecko jest zmuszone egzystować w piekielnej rzeczywistości łagru. Było ono w niewłaściwym miejscu w mało dziecinnej atmosferze.

To jednak jeden z mniej istotnych wątków w tej powieści. Autor zastosował ciekawy zabieg odciągając uwagę czytelnika od wojny rozgrywanej nie tylko między więźniami a essesmanami, a także wobec samymi osadzonymi.

Taki sprytny zabieg pozwala na wczuwanie się w emocje uwięzionych, których przemyślenia umożliwiają nam być razem z nimi i stawiać czoło niebezpieczeństwu, na jakie są narażeni.

Pamiętacie może efekt Lucyfera, gdy strażnicy wczuwają się w role katów. W tej książce to oni obawiają się więźniów i w panice spoglądają na mapę, na której wojska amerykańskie przesuwają front w stronę obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie.

Z każdym kilometrem niemieccy oprawcy są coraz bardziej zdenerwowani, a ich samopoczucia nie poprawia nastroju wewnętrznie zorganizowany opór coraz bardziej zdeterminowanych więźniów z Międzynarodowego Komitetu Obozowego.

Powieści tego typu uświadamiają nam, jak z czasem nawet najbardziej pierwotny strach można przełamać milczącym uporem i świadomym odrzuceniem upokorzenia, bezradności i samotności. To takie chwile cementują przyjaźń i nie do rozerwania więzy między ludźmi. Nie jest ich w stanie zniszczyć nawet najbrutalniejsze zło.


Opublikowane także:

https://www.facebook.com/ZapachKsiazek/

http://illumien.blogspot.com/2016/12/nadzy-wsrod-wilkow-bruno-apitz.html

Wojna nerwów taki tytuł powinna mieć książka, w której zagubione dziecko jest zmuszone egzystować w piekielnej rzeczywistości łagru. Było ono w niewłaściwym miejscu w mało dziecinnej atmosferze.

To jednak jeden z mniej istotnych wątków w tej powieści. Autor zastosował ciekawy zabieg odciągając uwagę czytelnika od wojny rozgrywanej nie tylko między więźniami a essesmanami,...