Mam strasznie mieszane uczucia.
Na początku książka mnie oczarowała, zaimponowała mi zadziorność Goldmanna oraz jego upór. Bezgraniczna przynależność do Boga oraz Kościoła.
Jednak później nadeszła pierwsza fala wątpliwości. Jak można nazwać niesprawiedliwą śmierć żołnierzy niemieckich z rąk partyzantów włoskich? Nie kto inny jak Niemcy posyłali Włochów na śmierć do obozów. Niemiec ma prawo mówić o SPRAWIEDLIWOŚCI odnośnie II wojny światowej?
Fala druga. "Czy to nie dziwne, że na polu walki w samym środku piekielnego koncertu świszczących bomb (...) miałem w głowie tylko jedno życzenie: aby jak najszybciej przyjąć święcenia? " To jest cholernie dziwne. Ludzie ginęli wkoło, tracili bliskich, całe rodziny. Odgrywała się najstraszliwsza rzeź z możliwych, a największym marzeniem księdza był jego własny cel, święcenie? Tak "święty" człowiek marzyłby, aby Bóg zaprzestał tego procederu, prosiłby, błagał a nawet złorzeczył Bogu, bo jako katolik nie może patrzeć na śmierć swych braci i sióstr.
Ta postać, jak dla mnie, przemawia zbyt wielkim egoizmem, przekonaniem o własnej świętości i wyjątkowości. Skromność i pokora, tego tu brakuje. Czy tylko ja widzę to w ten sposób?
Pomimo wszystko, człowiek ten zrobił wiele dobrego i za to należy mu się szacunek.

Mam strasznie mieszane uczucia.
Na początku książka mnie oczarowała, zaimponowała mi zadziorność Goldmanna oraz jego upór. Bezgraniczna przynależność do Boga oraz Kościoła.
Jednak później nadeszła pierwsza fala wątpliwości. Jak można nazwać niesprawiedliwą śmierć żołnierzy niemieckich z rąk partyzantów włoskich? Nie kto inny jak Niemcy posyłali Włochów na śmierć do obozów....