Miłośników wampirów z pewnością zainteresuje „kompendium” wiedzy o tych tajemniczych istotach, jakie ukazało się nakładem Wydawnictwa Bellona. Jednak z góry uprzedzam – to nie powieść na miarę „Zmierzchu” Stephenie Meyer, a raczej próba wyjaśnienia fenomenu „dzieci nocy”.

Autor już od pierwszych stron nie ukrywa, że jego inspiracją, a właściwie powodem do napisania tejże książki, był słynny hrabia Dracula, powołany do nie-życia przez Brama Stokera. On to bowiem (Dracula, nie Stoker) stworzył swoją osobą swoisty wampirzy wzorzec, na którym po dziś dzień wzorują się pisarze, scenarzyści czy wszelkiej maści artyści.

Co ciekawe, „Wampiry” Sucklinga to pozycja aspirująca do bycia książką paranaukową – autor bowiem postarał się zebrać wszelkie informacje dotyczące bytów nekrotycznych, od mitów i legend, poprzez prawdopodobne źródła zabobonów, aż po „stwierdzone” przypadki wampiryzmu. Nie brak tu także rysu czasów, które w sposób wybitny wpłynęły na rozwój uwielbienia dla tych mrocznych stworzeń, czyli wiktoriańskiej Anglii. Jest to więc lektura, która w sposób kompletny stara się wytłumaczyć fenomen wampirów, który zdaje się mieć właśnie swój renesans.

Oprócz bynajmniej nie „suchych” faktów, cała książka naszpikowana jest bardzo smakowitymi (chciałoby się napisać – krwawymi) kąskami – interesujące i częstokroć nieznane fakty z życia najbardziej znanych pisarzy „wampirycznych”, historie powstania najbardziej znanych bohaterów (Carmilla, Dracula itd.) czy wreszcie streszczenia i fragmenty największych i najbardziej znanych „dzieł”, traktujących o krwiopijcach.

Jak widać, jest to pozycja skierowana faktycznie dla miłośników „krwawych” lektur. Ale nie tylko. Sposób, w jaki autor prezentuje swoje badania (tak, tak – badania), barwny język i lekkość pióra, sprawiają, że nawet wampirzy laik z przyjemnością (no, może z zaciekawieniem) sięgnie po tę lekturę.

Jedna rzecz jest jednak niedopracowana (poza drobnymi niedociągnięciami korektorskimi) – strasznie, w negatywnym tego słowa znaczeniu, wypadły ryciny zamieszczone w książce. Pomijam ich jakość, bo ta zapewne i w oryginalnych dokumentach nie jest lepsza, ale całkowity brak źródła, opisu czy jakiejkolwiek notki powoduje, że są one tylko i wyłącznie ozdobą, a momentami wręcz sztucznym wypełnieniem strony. Na dodatek cała książka sprawia raczej wrażenie podręcznika (z wszystkimi jego wadami) niż „poważnej” lektury. Tu przytyk do wydawcy – to, że jest popyt na pewien temat, nie oznacza, że można wydawać książkę byle jak.

Koniec końców, warto jednak po „Wampiry” sięgnąć – raz, to lektura ciekawa i dobrze napisana, dwa – zawiera naprawdę mnóstwo ciekawych informacji o genezie wampiryzmu i jego skutkach. I nie mówię tu o dwóch nakłuciach na szyi. To przecież mógł być niezdecydowany komar…

Bartek `barneej` Szpojda