W rozterce to jestem ja, usiłując stworzyć treściwą recenzję, wyrazić subiektywny osąd i nie skrzywdzić brutalnie książki...
Ogólne wrażenie? Nuuuda... Akcja rozkręca się straszliwie powoli, o ile w ogóle można mówić o jakiejkolwiek akcji. Chyba nie spotkałam się jeszcze z tak przegadaną książką. Był to właściwie zlepek przydługich, egzaltowanych dialogów (nagromadzenie w nich wykrzykników i znaków zapytania było doprawdy imponujące) o wszystkim i o niczym, w które wpleciono taką ilość nazwisk, że aż się w głowie mogło zakręcić, co spowodowało, że przez połowę książki Brumby mylił mi się z Bonamym. Opisów jak na lekarstwo, jakby wprost proporcjonalnie do ilości zdań zakończonych kropką.
Opis na okładce sugeruje, że to Cressida jest główną bohaterką tej powieści - nic bardziej mylnego. Została ona zupełnie zepchnięta na dalszy plan... Nawet adoratorowi matki bliźniaków zostało poświęcone więcej miejsca. To jeden z braci, Christopher, znany bardziej jako Kit (a cóż to za skrót?!),był postacią pierwszoplanową. Swoją drogą, imię jego brata, Evelyn, również wspaniale dobrane... Kiedy pojawiło się w tekście byłam przekonana, że mowa o kobiecie!
Kreśląc sylwetki bohaterów pobocznych, autorka skoncentrowała się w przypadku każdego z nich na jednej cesze, którą przerysowywała do granic możliwości, pomijając niemal całkowicie pozostałe. Słabiutko, słabiutko...
Sama historia nabiera lekko rumieńców gdzieś około dwusetnej strony, jednak jest tak przesłodzona, że aż mdli. Zakochani zwracają się do siebie w każdym (!) zdaniu tak czule, że ich rozmowy brzmią wręcz surrealistycznie.
To w ogóle nie był romans historyczny, tylko jakaś karykatura... Chociaż może Heyer w zamyśle chciała stworzyć komedię?
Nie słyszałam zbyt wiele dobrego na temat twórczości tej pani i chyba już rozumiem dlaczego. Może i jedna jaskółka wiosny nie czyni, ale ta próbka jej 'kunsztu' literackiego jest chyba miarodajnym źródłem, żeby wyrobić sobie opinię na temat całokształtu. Nie wykluczam drugiego podejścia do jej powieści, ale oświadczam wszem i wobec, że szału nie ma, w związku z czym lepiej chyba sięgnąć po dorobek innych autorek.
Daję jej 3 gwiazdki. Żebym oceniła książkę na jedną lub dwie, musiałaby mnie bardzo wkurzyć, zaś wobec niej odczuwam jedynie szeroko pojętą...obojętność.

W rozterce to jestem ja, usiłując stworzyć treściwą recenzję, wyrazić subiektywny osąd i nie skrzywdzić brutalnie książki...
Ogólne wrażenie? Nuuuda... Akcja rozkręca się straszliwie powoli, o ile w ogóle można mówić o jakiejkolwiek akcji. Chyba nie spotkałam się jeszcze z tak przegadaną książką. Był to właściwie zlepek przydługich, egzaltowanych dialogów (nagromadzenie w...