Sięgałam po tę książkę z ciekawością i obawą. Cherezińska zapuszczała się w niej w rejony opisane w najgenialniejszej moim zdaniem powieści historycznej, jaką do tej pory przeczytałam, czyli w cyklu "Bolesław Chrobry" Antoniego Gołubiewa. Wiedziałam, że autorka nie ma szans, by dorównać Gołubiewowi językowo. Ten język, stworzony przez niego już od pierwszych słów czaruje człowieka i przenosi w przełom X i XI wieku. Cherezińska nie stara się archaizować języka, ludzie przez nią opisywani mają naszą współczesną mentalność. To stwarza łączność z nimi i po części autorka ma rację - tak wiele jest w nas emocji i motywów uniwersalnych, niezależnych ani od czasu ani od miejsca. Ale ignorowanie tego czasu i miejsca i jego wpływu na ludzkie emocje i motywy działania raziło mnie. Nie przemówiła do mnie ta powieść. Widać, że autorka dopiero się rozkręca, jeszcze nie jest tak odważna, jeszcze boi się zbyt daleko odbiec w swoich interpretacjach emocji i motywów od koturnowych faktów, które do nas przez te tysiąc lat dotarły. Dlatego daleko jet "Grze w kości" do tętniącego życiem "Bolesława Chrobrego", choć niewątpliwie autorka bardzo się starała. W "Koronie śniegu i krwi" wychodziło jej to już znacznie lepiej.

Sięgałam po tę książkę z ciekawością i obawą. Cherezińska zapuszczała się w niej w rejony opisane w najgenialniejszej moim zdaniem powieści historycznej, jaką do tej pory przeczytałam, czyli w cyklu "Bolesław Chrobry" Antoniego Gołubiewa. Wiedziałam, że autorka nie ma szans, by dorównać Gołubiewowi językowo. Ten język, stworzony przez niego już od pierwszych słów czaruje...