Książka, którą trzeba przeczytać, klasyk, bla, bla, bla... To już wszyscy napisali, nawet się z tym zgadzam.

Chociaż minęło już parę lat odkąd czytałam tę książkę po raz pierwszy, doskonale pamiętam uczucia mi wtedy towarzyszące. Bunt, głównie. Przez większość lektury kołatało mi się w głowie: jak można tak żyć? Jak można pozwolić zrobić z siebie coś takiego? Bezpłciowe owieczki wypasane grzecznie na partyjnej karmie, o smaku niczego, żyjące w obskurnym chlewie, lampiące się w ekran z wieczną maską uwielbienia na owczych pyskach. Nawet beczenie im zmodyfikowano. I o zielonej trawie myśleć nie wolno.
Mnie najbardziej przeraziło zakończenie części drugiej, taka bierność w obliczu najwyższego zagrożenia, kiedy już niewiele można stracić, jest dla mnie najgorszym wyborem.

Ze mnie byłaby niezła czarna owca. Dwójmyślenia nie byłabym w stanie znieść. Wydaje mi się, że nie poddałabym się bez walki. Chociaż kto wie, obym nigdy nie musiała tego sprawdzać.

Książka, którą trzeba przeczytać, klasyk, bla, bla, bla... To już wszyscy napisali, nawet się z tym zgadzam.

Chociaż minęło już parę lat odkąd czytałam tę książkę po raz pierwszy, doskonale pamiętam uczucia mi wtedy towarzyszące. Bunt, głównie. Przez większość lektury kołatało mi się w głowie: jak można tak żyć? Jak można pozwolić zrobić z siebie coś takiego? Bezpłciowe...