"Płeć śmierci" to jedna z najpiękniej wydanych książek jakie ostatnio widziałam. Nie wystarczy jej przeczytać - trzeba ją mieć, jako przedmiot, małe dzieło sztuki. Piękna jest okładka - wyglądająca jak z papieru czerpanego, czarna, twarda, z oszczędnie napisanym tytułem i nazwiskiem autora i z wprasowanym fragmentem obrazu "Triumf śmierci" Pietera Bruegela. Może to złudzenie, ale nawet papier, na którym książkę wydrukowano wydaje mi się szlachetniejszy od zwykle spotykanych; może to kwestia moje ulubionej czcionki (garamond) lub licznych reprodukcji zamieszczonych (część w kolorze, część w czerni i bieli) w środku?
Autor oddaje czytelnikowi prawdziwe kompendium wiedzy na temat śmierci jako motywu - zarówno w literaturze, jak i sztuce. Zaczynając od antyku prowadzi nas chronologicznie przez epoki, ukazując jak zmieniała się rola symbolika śmierci, jej postrzeganie oraz to jak na ikonografię miała wpływ tytułowa płeć, czyli rodzaj gramatyczny słowa "śmierć" w poszczególnych językach ludów Europy. Pewnie dla wielu czytelników wadą będzie brak polskich tłumaczeń tekstów źródłowych - mi na przykład doskwierał brak znajomości francuskiego, a jestem leniem, któremu nie chce się zajrzeć do słownika - ale dla dociekliwych nie powinno być problemem znalezienie chociażby w internecie tłumaczeń tekstów łacińskich, włoskich, francuskich czy niemieckich. Śmierć i motywy wanitatywne to popularny temat, więc praca Białostockiego przydać się może w pracach maturalnych czy studiach literackich, ale polecam je każdemu ciekawemu świata czytelnikowi (zwłaszcza, że czyta się błyskawicznie - większość stanowią ilustracje).

"Płeć śmierci" to jedna z najpiękniej wydanych książek jakie ostatnio widziałam. Nie wystarczy jej przeczytać - trzeba ją mieć, jako przedmiot, małe dzieło sztuki. Piękna jest okładka - wyglądająca jak z papieru czerpanego, czarna, twarda, z oszczędnie napisanym tytułem i nazwiskiem autora i z wprasowanym fragmentem obrazu "Triumf śmierci" Pietera Bruegela. Może to...