Pani Helena Kowalik na zebranie materiałów do tej części poświęciła 4(!) lata. Jak sama napisała na końcu "Moja perspektywa przy pisaniu książki to widok z ławy dla publiczności. Przede wszystkim w sali rozpraw, ale też na korytarzu sądowym, przy stoliku z aktami w sekretariacie wydziału karnego, w pokoju widzeń aresztu".

Co zatem jest tak dobrego w stylu Pani Kowalik?

Wysysanie z gigantycznego materiału najistotniejszych kwestii, podawanie ich w możliwie najkrótszej formie, za to z wyważonym uwzględnieniem kwestii emocjonalnej, towarzyszącej zawsze każdemu procesowi.

Zbiór ma przejrzystą formę. Podzielony jest tematycznie (pieniądze, polityka w tle, itp.). Dzięki temu poznajemy historię "Masy", Aleksandra Gudzowatego, afery gruntowej, Pawła Jasienicy, Romualda Szeremetiewa, hochsztaplera sprzedającego antyrę i wiele, wiele innych. Naprawdę sporo interesujących informacji.

Natomiast, co u licha zrobiło wydawnictwo MUZA, to chyba tylko oni sami wiedzą. W każdym reportażu roi się od błędów. Na samym początku wyliczałem, ale przestałem się znęcać, bo szkoda mi było czasu. Ale to i tak nic! Na 313 stronie mam... nadrukowany pistolet, jakby wycinek z gazety, zasłaniający 3/4 strony. Pierwszy raz z czymś takim się spotkałem.

Pani Helena Kowalik na zebranie materiałów do tej części poświęciła 4(!) lata. Jak sama napisała na końcu "Moja perspektywa przy pisaniu książki to widok z ławy dla publiczności. Przede wszystkim w sali rozpraw, ale też na korytarzu sądowym, przy stoliku z aktami w sekretariacie wydziału karnego, w pokoju widzeń aresztu".

Co zatem jest tak dobrego w stylu Pani...