Trzy opowiadania, trzy historie pozornie bez związku. Nie zostały jednak wybrane na chybił-trafił. Na pewnym poziomie, podświadomie, czytelnik czuje, że wszystkie do siebie pasują. Coś z przeszłości, coś z teraźniejszości i coś z czasu mniej więcej obecnego. Takie są pobieżne wrażenia. Autor jednak lubuje się w grozie z domieszką fantastyki co udowodnił już w książkach "Opowieści okrutne" i "Czekając w ciemności" i tutaj również każde opowiadanie ma jej przynajmniej szczyptę.
Historia pierwsza, z przyzwyczajenia powinna być wstępem, zaproszeniem dla czytelnika. Niestety, albo raczej na szczęście tak nie jest. Pan Siedlar w takie zabiegi się nie bawi. Współczesna rodzina wyjeżdża na odpoczynek do leśnej chatki istniejącej w oderwaniu od cywilizacji. Tam styka się z pradawną siłą żądną krwi. Będą musieli walczyć o swoje życie. Opowiadanie jest pełnokrwistym horrorem czerpiącym z najlepszych wzorców. Niewinny początek, stopniowo narastające napięcie i poczucie zagrożenia i może przewidywalny ale świetnie skonstruowany finał.
Druga historia to opowieść o spotkaniu człowieka ze starym biurkiem - meblem z bogatą i mroczną przeszłością. Klimat lekko a'la Indiana Jones osadzony w realiach PRL. Początkowo, jest to historia człowieka, który znalazł swój cel w życiu - renowacja i handel starymi meblami. Dopiero później pojawia się owo biurko, najpierw przelotnie, by potem zająć cały pierwszy plan opowiadania. Opowiadanie przez cały czas wydaje się być "normalne", a element nadprzyrodzony ujawnia się dopiero na zakończenie eksplodując morderstwem, szaleństwem i grozą.
Trzecie opowiadanie wydaje się być całkowicie odmienne od pozostałych. Brakuje tu czynnika nadnaturalnego. Wizja postapokaliptycznego świata, konkretnie Warszawy i próbującego się w niej odnaleźć człowieka - potencjalnie jedynego żyjącego na świecie. Fabuła jest jak początek filmu "Jestem Legendą" jednak idąca w zupełnie innym kierunku. Pojęcie grozy nie istnieje jako takie w tym świecie, istnieje w samym człowieku i dla głównego bohatera należy do normalnej codzienności. Apatia i spokój w połączeniu z samotnością, zaskoczeniem, alienacją od wszystkiego co znane, szaleństwem pukającym do drzwi umysłu. T0 wystarcza aż w nadmiarze, żeby zbudować odpowiedni klimat.
Mocną stroną Siedlara jest jego styl i warsztat pisarski. Buduje na z pozoru sztampowych schematach nadal interesujące opowiadania. Jego siłą nie jest tworzenie całkowicie nowych rozwiązań, a inteligentne wykorzystanie już istniejących. Umiejętne budowanie świata przedstawionego z odważnym korzystaniem z scenerii rodzimych miast i wsi. Do tego prosty ale inteligentny język ze znacznym zróżnicowaniem dla każdego bohatera. To wszystko powoduje, że książkę czyta się przyjemnie i z dużym zainteresowaniem. Zdecydowanym minusem jest objętość, bo ledwie 260 stron i odczuwa się znaczny niedosyt - przydało by się jeszcze jedno opowiadanie albo dwa. Jednak z perspektywy jakości treści nie ma co narzekać, bo przy tej objętości całość trzyma równy i wysoki poziom, którego często brakuje w tego typu zbiorach.

Trzy opowiadania, trzy historie pozornie bez związku. Nie zostały jednak wybrane na chybił-trafił. Na pewnym poziomie, podświadomie, czytelnik czuje, że wszystkie do siebie pasują. Coś z przeszłości, coś z teraźniejszości i coś z czasu mniej więcej obecnego. Takie są pobieżne wrażenia. Autor jednak lubuje się w grozie z domieszką fantastyki co udowodnił już w książkach...