Książka France'a "Wyspa Pingwinów jest niezwykle ciekawą historią oraz satyrą ludzkości, a w szczególności Francji. Nietypowy humor oraz sposób prowadzenia książki są dla mnie na plus. W późniejszych rozdziałach brakowało mi postaci Szatana oraz aspektu pingwinów w społeczeństwie Pingwińskim, poza tym nie mam nic do zarzucenia.

Książka France'a "Wyspa Pingwinów jest niezwykle ciekawą historią oraz satyrą ludzkości, a w szczególności Francji. Nietypowy humor oraz sposób prowadzenia książki są dla mnie na plus. W późniejszych rozdziałach brakowało mi postaci Szatana oraz aspektu pingwinów w społeczeństwie Pingwińskim, poza tym nie mam nic do zarzucenia.

Dość przypadkowy chrzest pingwinów rozpoczyna powieść Anatola France'a "Wyspa Pingwinów". Dzieje nawróconej na wiarę społeczności dość jednoznacznie, choć w krzywym zwierciadle, nawiązują do historii Francji. France pokusił się o ocenę kilku historycznych wydarzeń tego kraju ubranych w fikcyjne realia.

Powieść jest, chyba intencjonalnie, dość uboga w stylistyczne elementy, a pewne sformułowania i sposób prowadzenia narracji dość archaiczne. Również i tłumaczenie Stena na polski mogłoby być uwspółcześnione. To, co pozytywnego wydobyłem z powieści, jest świetną dyskusją teologiczną okraszoną moralnymi dywagacjami. Niestety pewne treści, które niewątpliwie nawiązują do francuskiej rzeczywistości, umykają. Szczególnie bliskie autorowi opisy polityki XIX-wiecznej, są dziś trudne do rozszyfrowania. A skoro nie ma w tych fragmentach wiele z uniwersalizmu, pozostało jedynie potraktować te partie, jako klasyczną fikcję literacką.

Wspomniane perełki, to dywagacje Ojców i Doktorów kościoła, w niebie w towarzystwie Boga, nad sensem i skutecznością nieopatrznego chrztu pingwinów. Czy przez to dostały duszę? Czy trafią do nieba, piekła? Czy ten akt był w ogóle ważny? Z punktu widzenia współczesnej psychologii i religijności, nie jest to przesadnie głębokie. Jednak, jako dekonstrukcja sposobu myślenia religijnego, gdy dokonuje się egzegezy podstaw prawd wiary ostatecznie narzucając wole Bogu (!),to udana esencja z doktrynerstwa wykładni wiary w ujęciu ortodoksyjnym. Ostatecznie sam Bóg, chcąc być w zgodzie w własnymi prawami (o których przypominają mu nieustępliwi święci mężowie),dokonuje przemiany fizycznej ptaków w ludzi. Widać France uznał, że czasem łatwiej zawiesić boską wszechmoc, niż wpłynąć na zmianę poglądów ludzi na przekonania o przymiotach Boga. Sama wizja tonącego w mrokach prahistorii zmitologizowanego aktu heroizmu wyświęconych po wiekach postaci, stanowi wnikliwy komentarz do procesu formowania się instytucjonalnej religii. Dla samych tych fragmentów, warto po "Wyspę Pingwinów" sięgać.

Wszystkie partie powieści, gdzie noblista obnaża zakonną, a szerzej religijną, zapalczywość i podwójną moralność, czytało się najlepiej. Również ciekawie, tym razem w warstwie literackiej, wypadł fragment, gdzie odwracając perspektywę "Boskiej Komedii", France oddał głos Wergiliuszowi, który opisał własną wersję spotkania z bohaterem utworu Dantego. Polecam - to głęboki symbolizm i nowa perspektywa, wobec kanonicznego dyskursu zgodnego z dziedzictwem katolickim.

W warstwie politycznej i klasycznie historycznej, ze względu na wspomniane trudności w rozszyfrowywaniu aluzji do francuskiej historii, w mojej pamięci został fragment o rujnującej kraj polityce wojennej Trinco vel Napoleona i opisy przemian proletariatu w XIX wieku. Chyba kluczowe dla całej powieści są komentarze France'a do procesu Pyrota vel sprawy Dreyfusa, która bulwersowała i dzieliła Francuzów szczególnie, że była codziennością pisarza.

"Wyspa Pingwinów" ze względu na język i nie do końca odkryte przeze mnie kody francuskiej historii, jest nierówna. Satyrę warto przeczytać chyba głównie z uwagi na spójne i zwarte podanie procesu powstawania i upadku państwa z mocno zideologizowaną inicjującą je baśniowością zakotwiczoną w wierze. Obecnie to chyba tekst dla koneserów, którym go polecam.

Dość przypadkowy chrzest pingwinów rozpoczyna powieść Anatola France'a "Wyspa Pingwinów". Dzieje nawróconej na wiarę społeczności dość jednoznacznie, choć w krzywym zwierciadle, nawiązują do historii Francji. France pokusił się o ocenę kilku historycznych wydarzeń tego kraju ubranych w fikcyjne realia.

Powieść jest, chyba intencjonalnie, dość uboga w stylistyczne...

„Wyspa pingwinów”, jedna z ważniejszych książek francuskiego pisarza Anatole’a France’a, została wydana w 1908 roku. Stanowi ona alegorię historii ludzkości, opowiedzianą przy wykorzystaniu fikcyjnego ludu Pingwinów. Noblista bazuje w niej na elementach fantastycznych i łączy je z problematyką historyczną oraz polityczną Francji.
A było to tak, że Święty Mael, złapany podstępem szatana, trafił na polarną wyspę zamieszkaną przez pingwiny. Tam krótkowzroczność Maela osiąga swój zenit. Małe zwierzęta wziął za ludzi i ochrzcił je, co stało się przyczynkiem do zaciekłej dyskusji w Niebie. Na walnym zgromadzeniu, Bóg, teologowie, archaniołowie i postacie Starożytne debatują nad uczynkiem Maela i jego konsekwencjami. Ostateczne rozstrzygnięcie jest tyleż logiczne, co baśniowe – pingwiny zostaną przekształcone w ludzi, przy jednoczesnym zachowaniu pewnych dawnych, zwierzęcych właściwości. Aby ułatwić im kontakty z pozostałą częścią świata, wyspę którą zamieszkują, przyholowano bliżej Europy. Tak rozpoczyna się proces tworzenia państwa, gdzie sprawy polityczne, mieszają się z religią, a relacje damsko-męskie przeplatają się z wojnami.
Mimo tego czarodziejskiego wstępu, czytając tę 110-letnią książkę trudno nie odnieść wrażenia, że praktycznie wszystkie poruszane problemy dotyczące doktryn, społeczeństwa czy nierówności w dostępie do bogactwa, są nam nadal aktualne. Bo też gdy akcja osadzi się już we właściwym punkcie, przedstawiona rzeczywistość będzie bardziej namacalna, niż niejedna historia opisana w opartym na faktach reportażu. Pingiwi stopniowo odkrywają zasady panujące w świecie ludzkim. Z jednej strony poznają grzech, podłość, przemoc, morderstwa, z drugiej także taktykę, architekturę, sztukę, miłość, rodzinę. „Wyspa pingwinów” to jedna z najbardziej niebezpiecznych aluzji satyrycznych, jakie kiedykolwiek powstały. Jej niszczycielski wymiar odczuwalny będzie o tyle, o ile czytelnik będzie w stanie wspiąć się ponad codzienność i przyjrzeć się otaczającemu społeczeństwu. Książka została napisana jako wyjątkowa kombinacja eleganckiego, klasycznego stylu i bezkompromisowej, wielokrotnie kontrowersyjnej ironii. France dokonał na kartach tej powieści swoistej operacji na ludzkich organizmie. Oprawiając nasze dzieje w fantastyczną historię, uwypuklił nam takie nasze przywary jak głupotę, hipokryzję, oszustwa, pożądanie.
Choć wydarzenia w tym niezwykłym dziele współbrzmią z biegiem historii Francji, nawet czytelnik niezaznajomiony z tematem, nie będzie miał trudności z wejściem do tego świata. Autor opisuje nam początki chrześcijaństwa, średniowiecze, reformę protestancką, sprawę Dreyfusa i pewnie wiele innych wątków, których ja ignorant prawidłowo odczytać nie umiałem. Wcale mnie to jednak do powieści nie zraża, bo celem ostrego dowcipu Anatole’a France’a, przynajmniej w moim odczuciu, była w rzeczywistości cała cywilizacja zachodnia, tak dawna, jak i obecna. Pisarzowi udała się rzadka sztuka połączenia uniwersalizmu z historią konkretnego kraju i ważnymi dla niego wydarzeniami (być może dlatego tak niewiele napisał o czasach rewolucji francuskiej i ery napoleońskiej). A wszystko to opisane pięknym językiem i podane w magicznej formie.
Książka przepełniona jest satyrą, jak chociażby wtedy, gdy Bóg mówi, że mimo swojej niezmienności i umiłowania prawdy, im dłużej żyje tym bardziej skłania się ku łagodności, co udowodnione może być poprzez porównanie wymowy Starego i Nowego Testamentu. Tym sposobem decyduje się na przyjęcie do swojego raju ludu Pingwinów. Podobnych humorystycznych scen jest w książce bez liku i samo ich odkrywanie może być wyjątkowo przyjemną częścią lektury.
Zawodzi natomiast zakończenie, które miało stanowić proroctwo naszych czasów. Niewątpliwie wizja France’a sprzed stu lat, ówcześnie mogła wydawać się kusząca, obecnie jednak trudno doszukiwać się jej realizacji. A może to wszystko jeszcze przed nami? Moje wątpliwości budzą też pewne epizody, które czasami wydawały się opisane w sposób fragmentaryczny i mam wrażenie niespójny. Specjalne ostrzeżenie należy wysłać też osobom wierzącym – autor uprawia tu swoje ateistyczne nastawienie do świata, a nawet wytacza jawną złośliwość w stronę religii.
Pomijając te małe bolączki, „Wyspę pingwinów” oceniam wysoko. To jedna z barwniejszych historii powstawania cywilizacji, jakie dane mi było przeczytać. France zajął się tematem kompleksowo, dotyka różnych dziedzin i pociąga za wiele wrażliwych strun. Nie boi się krytykować oraz dopiekać samemu sobie. „Wyspa pingwinów” jest przenikliwa, szczera i ponura, a przy tym zabawna i zdystansowana. To kolejny przykład potwierdzający działanie powiedzenia, że osobliwym paradoksem literatury jest fakt, że do prawdy łatwiej jest dotrzeć wytwarzając fikcję, niż w jakikolwiek inny sposób. Jest to też opowieść przesycona refleksją, czytelny obraz rozczarowania światem, uniwersalny pod każdą szerokością geograficzną. Ta powieść wrasta mocno w to, co minęło, ale jest jednocześnie lekcją o świadomym życiu tu i teraz. Książka symbol, dzieło, o którym można napisać doktorat. Pamiętajmy o niej.

Recenzja ukazała się pod adresem https://melancholiacodziennosci.blogspot.com/2018/05/recenzja-wyspa-pingwinow-anatole-france.html

„Wyspa pingwinów”, jedna z ważniejszych książek francuskiego pisarza Anatole’a France’a, została wydana w 1908 roku. Stanowi ona alegorię historii ludzkości, opowiedzianą przy wykorzystaniu fikcyjnego ludu Pingwinów. Noblista bazuje w niej na elementach fantastycznych i łączy je z problematyką historyczną oraz polityczną Francji.
A było to tak, że Święty Mael, złapany...

Coś dla wielbicieli "historical fiction". Dziwaczne dzieło. Prawie ślepy mnich chrzci pingwiny, które potem otrzymują cechy ludzkie pozostając nadal w swojej ptasiej postaci. A dalej poznajemy całą historię ich długiej cywilizacji (przypominającą z zamierzeniu dzieje Francji). Jeśli potraktować to jako dzieło z gatunku fantastyki, to nawet nieźle wyszło. Da się jakoś sprawnie przeczytać. Jednak jako książka historyczna - tylko znawcy historii Francji będą mogli się tu doszukać jakichś analogii do rzeczywistości. Dla pozostałych - może znużyć. Plusem tej książki jest, jak dla mnie, jej dosyć lekki język, wartka akcja i trochę humorystycznych sytuacji.

Coś dla wielbicieli "historical fiction". Dziwaczne dzieło. Prawie ślepy mnich chrzci pingwiny, które potem otrzymują cechy ludzkie pozostając nadal w swojej ptasiej postaci. A dalej poznajemy całą historię ich długiej cywilizacji (przypominającą z zamierzeniu dzieje Francji). Jeśli potraktować to jako dzieło z gatunku fantastyki, to nawet nieźle wyszło. Da się jakoś...

zabawna historia, autor stworzył świat w którym pingwini stali się ludźmi, ale pozostali Pingwinami. Karykatura dzisiejszego świata, Europy a przede wszystkim Francji bo autor jest Francuzem.

zabawna historia, autor stworzył świat w którym pingwini stali się ludźmi, ale pozostali Pingwinami. Karykatura dzisiejszego świata, Europy a przede wszystkim Francji bo autor jest Francuzem.