Jest to powieść o idei. Idei, która potrafi się zrodzić w każdym umyśle i tylko od jego otwartości zależy jej potraktowanie. Czy tylko ja mam trudności w jednoznacznym osądzeniu Raskolnikowa? Czy tylko ja uchybiam się od moralnej odpowiedzialności jednoznacznego i zupełnie bezwzględnego potraktowania Rodii Romanycza jak najzwyklejszego przestępcy?
Czy człowiek, który zabił w myśl wyższej idei i tylko najzwyczajniej w świecie nie potrafił unieść jej ciężaru, może być jednoznacznie zły lub dobry?
Rodia miał rację twierdząc, że nie jest kimś wielkim. Rzeczywiście - gdyby był kimś wielkim, inaczej wykorzystałby to co zrobił. Wzniósłby się na wyżyny. On tymczasem potrafił tylko zabić, a nie potrafił sprawić, aby ta śmierć miała sens. Zdobył miłość, miłość piękną, jednakowoż nie wierzę, aby zbyt długo w niej wytrzymał. Dlaczego? Bo miłość ta nie będzie spełnieniem jego potrzeby bycia kimś wielkim i zapamiętanym.
W tej chwili to już tylko rozważania, bo dalszych losów Raskolnikowa nie poznamy. Uchylałabym się jednak przed jednoznaczną oceną jego postępowania.
Zastanowiłabym się także nad pozostałymi przemykającymi przez tekst ideami.
Dostojewski to wielki myśliciel.

Jest to powieść o idei. Idei, która potrafi się zrodzić w każdym umyśle i tylko od jego otwartości zależy jej potraktowanie. Czy tylko ja mam trudności w jednoznacznym osądzeniu Raskolnikowa? Czy tylko ja uchybiam się od moralnej odpowiedzialności jednoznacznego i zupełnie bezwzględnego potraktowania Rodii Romanycza jak najzwyklejszego przestępcy?
Czy człowiek, który zabił...