Good night, Dżerzi, to powieść nie tyle opowiadająca czy kreująca wręcz obraz Jerzego Kosińskiego (nikt nie zrobił tego lepiej niż on sam), ale obraz nowojorskiej celebryty. Głowacki pisarz emigrant zza żelaznej kurtyny (podobnie jak Kosiński) pokazuje w sposób ironiczny świat amerykańskiego szoł biznesu. Jeśli ktokolwiek spodziewa się, że dowie się czegoś o Kosińskim czegokolwiek nowego, co już wcześniej było o nim powiedziane, łącznie z tą kupa pomyj co wylano nie tylko na niego lecz i na powieści które napisał, to będzie zawiedziony. Sama bardzo lubię sposób jaki Janusz Głowacki prowadzi swoja narracje, w sposób eklektyczny, prześmiewczy, ironiczny, a przede wszystkim ciekawy. Nie pada przed Kosińskim na kolana, ale jako inteligentny człowiek nie może nie zauważyć sukcesu jaki ten odniósł za wielką woda, jak i nie może nie zauważyć, ze sukces ten zawdzięcza w głównej mierze kreacji własnej osoby, tworzeniu historii co do której bardzo długo wielu będzie miało wątpliwości. Można Kosińskiego lubić, można traktować jego twórczość jako podrzędna kloakę, ale nie można odmówić Głowackiemu, że pokazał jak bardzo ciekawą i kontrowersyjna i w sumie tragiczną w ostateczności był postacią.

Good night, Dżerzi, to powieść nie tyle opowiadająca czy kreująca wręcz obraz Jerzego Kosińskiego (nikt nie zrobił tego lepiej niż on sam), ale obraz nowojorskiej celebryty. Głowacki pisarz emigrant zza żelaznej kurtyny (podobnie jak Kosiński) pokazuje w sposób ironiczny świat amerykańskiego szoł biznesu. Jeśli ktokolwiek spodziewa się, że dowie się czegoś o Kosińskim...