Przeraża mnie, kiedy po przeczytaniu tego dramatu - niemal każdy, na pytanie: "Czy ZAWSZE należy mówić PRAWDĘ? - odpowiada, że NIE, NIE zawsze!

Ja uważam, że ZAWSZE należy mówić prawdę. A ten dramat w rzeczywistości to potwierdza. Gdyby Gina - na początku, powiedziała prawdę mężowi - nie doszłoby do tragedii. Gdyby stary Werle - powiedział prawdę - Ekdal nie trafiłby do więzienia i nie zrujnował syna! Gdyby Hialmar od początku znał prawdę - jego losy potoczyłyby się zupełnie inaczej. Może by się ożenił, może nie, ale jego więzi z Jadwigą byłyby zupełnie inne. Gdyby Jadwiga, od początku, znała prawdę o swoim urodzeniu - nie straciłaby ojca, a zyskała brata i inną rodzinę!

Grzegorz Werle powiedział prawdę. On jeden. A wszyscy inni, omotani kłamstwem, lub zezwalający na istnienie kłamstwa, zobaczyli z przerażeniem, że życie, jakie wybrali, jakie toczyli, okazało się nic niewarte, zbudowane na iluzjach, nie posiadające żadnej trwałej wartości.

Kłamstwa zawsze dają cudowne złudzenia. Złudzenia, na których ludzie czasami budują wartości np. więzi rodzinne. Ale to nie jest prawdziwe. Nigdy nie było. Jak bardzo jest to ułudą - okazuje się, gdy pojawia się ktoś taki jak Grzegorz. Wszyscy nienawidzą takich jak on, bo on odziera złudzenia. I nagle okazuje się, że za iluzją i złudzeniem - pozostaje tylko brudne kłamstwo. Tak brudne i złe, że ludzie w nim umaczani - już nie pamiętają, co było prawdą i już jej nawet nie chcą pamiętać!

Przeraża mnie, kiedy po przeczytaniu tego dramatu - niemal każdy, na pytanie: "Czy ZAWSZE należy mówić PRAWDĘ? - odpowiada, że NIE, NIE zawsze!

Ja uważam, że ZAWSZE należy mówić prawdę. A ten dramat w rzeczywistości to potwierdza. Gdyby Gina - na początku, powiedziała prawdę mężowi - nie doszłoby do tragedii. Gdyby stary Werle - powiedział prawdę - Ekdal nie trafiłby do...