Ten świat jest tak skonstruowany, aby panowała w nim równowaga. Dlatego to, co robimy, mówimy i myślimy prędzej czy później do nas wróci. Tak już jest, że zauważamy zazwyczaj to, co złe, niewygodne dla nas. Uznajemy to za pech czy niesprawiedliwość, szukamy przyczyny wokół, obwiniamy innych, ale nie widzimy przyczyny w sobie. Rzadko potrafimy, a jeszcze rzadziej chcemy, analizować swoje życie, wyciągać wnioski i zauważać własne błędy.

Książka Mai Wolny jest właśnie taką analizą życia głównej bohaterki - Karoliny. Życie to droga. Czasem jest droga kręta i wyboista, a czasem prosta i równa jak autostrada E40, która jest alegorią trasy życia. Bo Karolina prowadzi swoje przemyślenia i wspomnienia właśnie podczas jazdy wspomnianą E40. Poznajemy czasy jej dzieciństwa, studiów, dorosłości, miłości romantycznej, która w miarę upływu lat i nagromadzonych problemów coraz bardziej na tej romantyczności i magiczności traci. Kara odsłania przed nami swoje niespełnione pragnienia, drzemiące w niej instynkty, które tak bardzo kłócą się z wymaganą przez otoczenie postawą matki i żony. Jest też miejsce na rozczarowanie, naiwne nadzieje i lęk.
Jednak żaden człowiek nie byłby taki, jakim jest, gdyby nie rodzice i ludzie, którzy towarzyszą mu w drodze przez to życie. Kara przedstawia nam kreacje swoich rodziców, dzięki którym istnieje i czuje, a także depresyjnego męża, surową teściową i wielokulturowych przyjaciół.
Na uwagę zasługuje też opowiadana przez Karolinę historia życia i miłości Józefa, który był ojcem jej męża, a którego nigdy nie poznała. Dzięki temu możemy zrozumieć dlaczego jej mąż Jan i teściowa są tacy, jacy są oraz co ukształtowało ich charakter.

Czy tak naprawdę nie wiemy o innych tyle, ile chcą nam pokazać, widzimy ich takimi, jakimi nam się przedstawiają? Często dzieląc z kimś życie, nie wiemy o najbliższej osobie tego najważniejszego, nie znamy tajemnicy, którą skrywa głęboko na dnie. Jednak czy tak naprawdę chcemy się tego dowiedzieć? Czy nie łatwiej nam po prostu uznać, że wiemy wszystko i jesteśmy siebie pewni i nic nas nie zaskoczy? Czy nie bywa tak, że będąc z kimś blisko brakuje przestrzeni i choć dwa ciała są obok, to dusze się oddalają i tracą wzajemne porozumienie?
A może po prostu każdy człowiek jest samotną wyspą i bez dania sobie prawa do odmienności i przestrzeni do indywidualności, dwie wyspy nie będą mogły istnieć obok siebie w harmonii?

"Kara" to książka melancholijna, nastrojowa i smutna. Ale ja lubię taki rodzaj smutku. To taka oznaka procesu godzenia się z tym, co jest oraz zaakceptowania i odcięcia tego, co było. A to co będzie jest nieznane i dopiero się okaże...

Książkę otrzymałam, przeczytałam i zrecenzowałam w ramach akcji "WŁÓCZYKIJKA" - http://spopa1.blogspot.com/.

Ten świat jest tak skonstruowany, aby panowała w nim równowaga. Dlatego to, co robimy, mówimy i myślimy prędzej czy później do nas wróci. Tak już jest, że zauważamy zazwyczaj to, co złe, niewygodne dla nas. Uznajemy to za pech czy niesprawiedliwość, szukamy przyczyny wokół, obwiniamy innych, ale nie widzimy przyczyny w sobie. Rzadko potrafimy, a jeszcze rzadziej chcemy,...