„...jeśli któraś z nas, kobiet, czegoś pożąda, nic jej nie zdoła powstrzymać...”

Nie spodziewałam się, że opowiadania, zawarte w Księdze Tysiąca i Jednej Nocy są tak pikantne i erotyczne. Mężczyźni i kobiety swobodnie podchodzili do kwestii zdrad małżeńskich, a w miłości – dosłownie – wszystkie chwyty były dozwolone. Nie wiedziałam także, że baśnie arabskie są tak pełne podziwu dla piękna i urody ludzkiej, i że potrafią ją sławić bez skrępowania czy skromności. Zawsze uważałam Islam za religię, gdzie kobieta nie ma żadnej władzy. Tymczasem baśnie ukazują całą potęgę kobiet, a największe czarodziejki to kobiety. Przy czym przyjaźnie męskie wydawały mi się bardzo, bardzo zażyłe:). Była to odświeżająca lektura, czasami zabawna, czasami smutna i okrutna – ale przede wszystkim mądra. I na pewno nie dla dzieci!

Mało jest magii w tych opowiadaniach, to nie są typowe baśnie. Opowiadają bowiem o ludziach i o ich decyzjach – a to zawsze jest realne. Choć baśnie były różne – wiele z nich opowiadało o zaufaniu – tym potężnym węźle międzyludzkim, którym obdarzamy – zgodnie z własną wolą: małżonków, przyjaciół, krewnych, czasami nieznanych nam ludzi. Nie ma chyba więzi, która częściej byłaby wystawiana na próbę i częściej łamana.

Powieść ta ma specyficzną konstrukcję. Całość opowiada Szeherezada, ale w jej baśniach, stworzone przez nią postacie, także opowiadają swoje, inne historie, a także są powiązani z kolejnymi bohaterami. Prozę przenikała poezja, a wiersze wypowiadane przez bohaterów, pełne były swoistej mądrości i piękna.

Poruszyła mnie: „Opowieść o zaczarowanym młodzieńcu”, walka księżniczki z dżinnem i opowiadanie o Frankijce. Śmiałam się przy historii Alego i Zumurrud:). Poczułam się dziwnie smutna, czytając opowieść o Miedzianym Mieście. Zdumiewająca jest baśń o Dżaudarze – nie jestem pewna czy dobrze ją zrozumiałam – tyle tam było aluzji, główny bohater był niezwykły, a jego żona jeszcze bardziej! Pogardzałam łotrzykiem Alim z Kairu, i nienawidziłam Kamar. Zachwycałam się magią w baśni o Badr Basimie i o Maarufie. Abu Kir był interesujący. Ale moimi ulubieńcami pozostali kalif Bagdadu Harun ar-Raszid, i jego wierny wezyr Dżafar! Pojawiali się nieoczekiwanie, lubili podstępy i przebieranki, i zmieniali bieg wydarzeń! Obaj mieli poczucie humoru, a ich dialogi mnie rozbrajały.

W końcu zatrzymałam się dłużej na opowiadaniach o siedmiu przygodach Sindbada Żeglarza i przeczytałam je kilkakrotnie. Początkowo, Sindbada, widziałam tylko jako niestrudzonego podróżnika, którego w świat pchnęła żądza przygód. Przy opowiadaniu czwartym czułam do bohatera już tylko odrazę. Można jednak Sindbada widzieć także jako symbol. Symbol bezwzględnej walki o przetrwanie i o zachowanie własnego życia wbrew wszystkiemu. Opowiadania to także hołd składany przypadkowi, który kieruje losem człowieka. Może, rzeczywiście, każdy z nas jest zdolny do wszystkiego, aby przeżyć? I może nie powinno się tego oceniać?

(I tak zupełnie na marginesie - przypomniałam sobie o powieści Aleksandra Dumasa – „Hrabia Monte Christo”. Jednym z pseudonimów Hrabiego był właśnie Sindbad Żeglarz. Rzuca to pewien cień na uwielbianego przez mnie bohatera, którym przecież tak bezkrytycznie się zachwycałam.)

I jeszcze słowo o Szeherezadzie. Jej odwaga nie miała sobie równych, a spryt przewyższał wszystko, o czym dotychczas czytałam. Łatwo jest czytać. Natomiast tylko nieliczni potrafią opowiadać: o tym co widzieli, o tym co chcieliby zobaczyć i o czym marzą.

Chciałabym poznać więcej baśni z Księgi Tysiąca i Jednej Nocy!

PS. Są to opowiadania arabskie, dlatego nie raziły mnie bardzo częste odwołania do Allacha, czy czynienie z chrześcijan wrogów. Nie oceniam tego, bo uważam, że każda cywilizacja ma prawo do własnych religii i własnych wierzeń, i do wychwalania ich pod niebiosa:).

„...jeśli któraś z nas, kobiet, czegoś pożąda, nic jej nie zdoła powstrzymać...”

Nie spodziewałam się, że opowiadania, zawarte w Księdze Tysiąca i Jednej Nocy są tak pikantne i erotyczne. Mężczyźni i kobiety swobodnie podchodzili do kwestii zdrad małżeńskich, a w miłości – dosłownie – wszystkie chwyty były dozwolone. Nie wiedziałam także, że baśnie arabskie są tak pełne...