"Zbiór bajek, podań, legend, opowieści, nowel i anegdot zwany "Księgą tysiąca i jednej nocy", jest to ludowa literatura arabska, cieszy się olbrzymią popularnością nie tylko w krajach arabskich, ale też i na Zachodzie.
Najstarszy zbiór wschodnich opowiadań, liczy XII wieków istnienia.
(...)
Kto był autorem tego zbioru i jak wyglądało jego powstanie?
Chyba najtrafniej odpowiada na to pytanie Mia I. Gerhardt, która podsumowując w swym doskonałym studium "Księgi tysiąca i jednej nocy" rezultaty prac badawczych, prowadzonych nad tym dziełem od niemal 150 lat, określa je jako "księgę bez autora:, lub "księgę, której autorem jest legion"."

"Księga tysiąca i jednej nocy", Warszawa 1973, "Wstęp", Tadeusz Lewicki

Opis:
Noce 170-371
Pewnien król zabijał kolejno wszystkie swe żony zaraz rano po pierwszej spędzonej z nimi nocy. Trwało to aż do chwili, kiedy ożenił się z pewną mądrą i uczoną córką królewską imieniem Szahrazad (Szeherezada), która postanowiła uratować swe życie. Co noc opowiadała królowi nową opowieść, ale nigdy nie kończyła jej przed świtem, także nie mógł on nazajutrz skazać jej na śmierć, chciał bowiem usłyszeć następnej nocy zakończenie opowieści. Trwało to tysiąc nocy, a Szeherezada powiła w tym czasie dziecię. Król, pełen podziwu dla jej mądrości pozostawił ją przy życiu. Szeherazadzie pomagała Dinarzad, która wg wersji podanej przez an-Nadima zarządzała domem owego króla