Kundera postanowił napisać powieść, która nie byłaby opowieścią, której zabrakłoby napięcia dramatycznego, która w tym napięciu nie spala się niczym stóg siana, w której nie byłoby śpieszno do celu, która przypominałaby ucztę z niezliczoną ilością dań. Więc w tej nieco zagmatwanej stylistyce snuje się ta powieść nieśpiesznie, wątki zaczynają się w zdumiewających chwilach, potem giną, by gdzieś tam powrócić w niespodziewanym momencie. Mimo tego ta książka jest jak najbardziej zwarta i logiczna, nic nie pozostawiono przypadkowi, jak w prawdziwej powieści wątki zamykają się, rozwiązują, przeplatają, wyjaśniają jedne drugie, choć trudno w niej znaleźć oś akcji, to ona istnieje, trzeba tylko zachować cierpliwość. Pomyślałem, że tę książkę musieli polubić krytycy, pełno w niej bowiem nawiązań do wielkich pisarzy, Goethe, Hemingway i wielu innych, muzyków, malarzy, różnorakich anegdot o twórcach. Wiele w książce przemyśleń autora dotyczących erotyzmu, czy też sensu tworzenia wybitnych dzieł, i tego skutków, więc tytułowej nieśmiertelności, ale także innych, ot choćby czasu.
Kundera stworzył powieść w powieści, tak się wyraził, opisującą nieznośną lekkość bytu. Tak, ten tytuł już był, ale on powinien należeć do tej powieści. A może do wszystkich jego powieści? Na pewno spróbuję to sprawdzić.

Kundera postanowił napisać powieść, która nie byłaby opowieścią, której zabrakłoby napięcia dramatycznego, która w tym napięciu nie spala się niczym stóg siana, w której nie byłoby śpieszno do celu, która przypominałaby ucztę z niezliczoną ilością dań. Więc w tej nieco zagmatwanej stylistyce snuje się ta powieść nieśpiesznie, wątki zaczynają się w zdumiewających chwilach,...