O Bernardzie Cornwellu słyszałem wiele dobrego, niestety dotychczas nie miałem przyjemności osobiście poznać jego prozy. W końcu jednak w moje ręce trafiło Ostatnie królestwo, będące pierwszym tomem cornwellowego cyklu Wojny Wikingów. Przeczytałem, a właściwie połknąłem je w trzy dni i poczułem, że moja dotychczasowa ignorancja wobec twórczości Cornwella to prawdziwy grzech. W związku z tym, użycie słowa "przyjemność" w pierwszym zdaniu niniejszej recenzji uważam za całkowicie uzasadnione.

Ostatnie królestwo to powieść historyczna, opowiadająca o losach młodego anglosaskiego wojownika Uhtreda, syna Uhtreda z Bebbanburga, dziejąca się w czasach największego w historii najazdu duńskich wikingów na Wyspy Brytyjskie. Dzieje Uhtreda spisane są w formie opowieści własnej samego bohatera, który opisuje wydarzenia po latach będąc już dorosłym mężczyzną i doświadczonym wojownikiem. Z początku wydawać się to może trochę dziwnym zbiegiem, gdyż z góry sugeruje jak się skończy opowieść i po której stronie konfliktu ostatecznie opowie się Uhtred - sam bohater niejednokrotnie bowiem sugeruje jak potoczyły się jego dalsze losy - jednak umiejętności narratorskie autora są na tyle dobre, że nawet spodziewając się takiego a nie innego rozwiązania historii, i tak nie sposób się oderwać od śledzenia losów bohatera.

Uhtreda poznajemy jako dziesięcioletniego chłopca, który w walce traci ojca i wpada w duńską niewolę. Niewola ta jest o tyle nietypowa, że chłopiec ma praktycznie pełną swobodę, ucząc się życia od żyjących wokół Duńczyków. W młodym Uhtredzie powoli wyrabia się jego własny pogląd na sprawy wojny i obu walczących stron. Chłopiec powoli staje się Duńczykiem - zaczyna czcić Thora, Odyna i inne skandynawskie bóstwa, uczy się walki i umiejętności przetrwania, a człowieka, który przed laty zamordował jego brata, uznaje niemalże za ojca. Z czasem jednak sytuacja się skomplikuje i Uhtred będzie musiał wybierać, która ze stron konfliktu jest bliższa jego sercu.
Dawno już żadnej książki nie czytało mi się tak płynnie i z tak nieodpartą przyjemnością. Ma wszystko czego do szczęścia potrzeba: ciekawą historię, świetnego bohatera z krwi i kości, który dorasta na naszych oczach w bardzo racjonalnym tempie (a nie jak to czasem bywa, że ni stąd ni zowąd szaraczek staje się bohaterem milionów), przyjemne opisy, które nie zanudzają, ciekawe dialogi i pobudzające wyobraźnię sceny batalistyczne. Do tego wszystko świetnie przełożone.

Gratulacje dla pani Amandy Bełdowskiej za świetne tłumaczenie, okraszone dodatkowo ciekawymi przypisami, wyjaśniającymi bardziej skomplikowane nazwy i zwroty. Cieszy mnie to, że cały tekst, pomimo umiejscowienia akcji w zamierzchłych czasach, jest napisany językiem współczesnym, nie stylizowanym na siłę na opisywaną epokę. Dzięki temu nie musimy się męczyć odszyfrowywaniem dziwnej budowy zdań i nie jesteśmy zasypywani archaicznymi zwrotami. Wracając do wydania, ukłony także dla pani Wiesławy Miller za rzetelną korektę, dzięki której nie dopatrzyłem się żadnego błędu w tekście [pomijając babola z imieniem bohatera w notce na tylnej okładce ;)] oraz dla pani Anny Damasiewicz za prostą, acz bardzo klimatyczną okładkę. Całe wydawnictwo wykonało kawał dobrej roboty i z wielkim apetytem zabieram się za Zwiastun Burzy, czyli drugi tom cyklu.

Polecam Ostatnie królestwo wszystkim, a w szczególności fanom literatury historycznej i przygodowej. Na pewno się nie zawiedziecie.

O Bernardzie Cornwellu słyszałem wiele dobrego, niestety dotychczas nie miałem przyjemności osobiście poznać jego prozy. W końcu jednak w moje ręce trafiło Ostatnie królestwo, będące pierwszym tomem cornwellowego cyklu Wojny Wikingów. Przeczytałem, a właściwie połknąłem je w trzy dni i poczułem, że moja dotychczasowa ignorancja wobec twórczości Cornwella to prawdziwy...