Nie jest moim zamysłem ani podważanie miejsca Marii Dąbrowskiej w literaturze polskiej (chociaż "Marcina Kozery" długo jej nie zapomnę) ani kwestionowanie pisarskiego talentu (chociaż ten Kozera...), natomiast nie do końca rozumiem, po co "Dzienniki" zostały wydane (przypominam, lasy giną).
Nie jest to obraz żadnej epoki, bo zwyczajnie epoka nie budzi w Dąbrowskiej najmniejszego nawet zainteresowania. Nie jest to obraz pracy twórczej ani literackich wysiłków, bo to autorka kwituje krótkim "Pisałam od... do...". Próżno tu również szukać barwnego i intensywnego życia, już nawet nie towarzyskiego, ale chociaż uczuciowego czy intelektualnego. Nie, nic z tych rzeczy. Tematy tego dziennika są następujące: z jest chory, y wyzdrowiał, autorce śniło się, że..., z przyszedł z odwiedzinami, pogoda jest taka a taka, w radiu słuchała następujących utworów, które były ładne, a przeczytania książka interesująca. To by było na tyle. Próżno tu szukać głębokich refleksji, przemyśleń, spostrzeżeń - może nie taka była rola tego dziennika, ale w takim razie powraca pytanie, po co go wydawać? Prywatnie ciekawi mnie natomiast, co tu było do cenzurowania, skoro z każdej strony wieje taką nudą, że najbardziej spragniony ploteczek czytelnik może się zniechęcić w połowie.

Jeśli kogoś interesują realia Dwudziestolecia, zachęcam do publicystyki Słonimskiego: przyjemność z lektury nieporównywalnie większa.

Nie jest moim zamysłem ani podważanie miejsca Marii Dąbrowskiej w literaturze polskiej (chociaż "Marcina Kozery" długo jej nie zapomnę) ani kwestionowanie pisarskiego talentu (chociaż ten Kozera...), natomiast nie do końca rozumiem, po co "Dzienniki" zostały wydane (przypominam, lasy giną).
Nie jest to obraz żadnej epoki, bo zwyczajnie epoka nie budzi w Dąbrowskiej...