Po pierwsze: lubię opowiadania; Po drugie: jeszcze bardziej lubię dobre opowiadania; Po trzecie: jeszcze bardziej lubię dobre opowiadania w takim właśnie klimacie z elementami absurdu, domysłu, fantazji, czarnego humoru, dystansu i surrealizmu. Po czwarte: jeszcze bardziej lubię Borisa vel Vernona :)

Po pierwsze: lubię opowiadania; Po drugie: jeszcze bardziej lubię dobre opowiadania; Po trzecie: jeszcze bardziej lubię dobre opowiadania w takim właśnie klimacie z elementami absurdu, domysłu, fantazji, czarnego humoru, dystansu i surrealizmu. Po czwarte: jeszcze bardziej lubię Borisa vel Vernona :)

Chciałam sprawdzić Autora za pomocą krótkich form. Pomyślałam, że przecież na bazie opowiadań również wyczuje się charakterystyczny styl, sposób opowiadanych historii. Być może nawet łatwiej wyłuszczy się pewne elementy niż przy dłuższych formach.
Wiem jedno, że owszem, lubię i podziwiam surrealizm jednak w malarstwie, bo w prozie nie umiem docenić jego piękna. Igranie słowami to jak zabawa czytelnikiem, mnie specjalnie nie przypadła do gustu. Styl, który wymaga być może bardziej świadomego czytelnika, by ten mógł się nim delektować.

Chciałam sprawdzić Autora za pomocą krótkich form. Pomyślałam, że przecież na bazie opowiadań również wyczuje się charakterystyczny styl, sposób opowiadanych historii. Być może nawet łatwiej wyłuszczy się pewne elementy niż przy dłuższych formach.
Wiem jedno, że owszem, lubię i podziwiam surrealizm jednak w malarstwie, bo w prozie nie umiem docenić jego piękna. Igranie...

Momentami Vian zdrowo przesadza (np. w opowiadaniu "Macierzyństwo") - on już nie balansuje na granicy dobrego smaku, a kładzie się na tej granicy, na cienkiej linii, która przecina jego ciało w połowie tak, że korpus spoczywa jeszcze na jasnej trawie, a nogi już wciągają ruchome piaski.
Tacy jak Vian byli jednak po to, żeby przesadzać, więc jeśli ktoś chce poczytać o małej sesyjce tortur w pociągu albo o samobójcy gawędzącym z jedną z lokatorek podczas swego ostatniego lotu, ma ku temu wyśmienitą okazję.

Momentami Vian zdrowo przesadza (np. w opowiadaniu "Macierzyństwo") - on już nie balansuje na granicy dobrego smaku, a kładzie się na tej granicy, na cienkiej linii, która przecina jego ciało w połowie tak, że korpus spoczywa jeszcze na jasnej trawie, a nogi już wciągają ruchome piaski.
Tacy jak Vian byli jednak po to, żeby przesadzać, więc jeśli ktoś chce poczytać o małej...

tomek

tomek

PO tej nudziarze Szwai musiałam przeczytać coś naprawdę zabawnego. Może poziom dowcipności opowiadań zawartych w zbiorze nie jest jednorodny, ale lubię bluesa... A "Blues dla czarnego kota" to jest to, co tygrysy lubią najbardziej!

PO tej nudziarze Szwai musiałam przeczytać coś naprawdę zabawnego. Może poziom dowcipności opowiadań zawartych w zbiorze nie jest jednorodny, ale lubię bluesa... A "Blues dla czarnego kota" to jest to, co tygrysy lubią najbardziej!