Tak komunistycznej książki nie czytałem, ale mimo wszystko się fajnie czytało. Fabuła troszkę przewidywalna, ale mimo wszystko książka dobra. Opisy strasznie dokładne.

Tak komunistycznej książki nie czytałem, ale mimo wszystko się fajnie czytało. Fabuła troszkę przewidywalna, ale mimo wszystko książka dobra. Opisy strasznie dokładne.

"Kordzik" to powieść dla młodego czytelnika, ale jeśli komuś spodobały się "Dzieci Arbatu", to i w tej debiutanckiej książce Rybakowa odnajdzie coś dla siebie.
Akcja częściowo również rozgrywa się na Arbacie, ale w czasach wcześniejszych, na początku lat 20. minionego wieku. Klimaty jednak są podobne - tu też momentami mamy nieco ironiczne spojrzenie na bolszewizm, który - jako nowy system - budzi w ludziach nadzieje i indoktrynuje nawet najmłodszych. Dzieci marzą, by zostać pionierami i na swój sposób próbują walczyć z burżujami.
(Nad wspomnianą ironią długo się zastanawiałam - czy to aby nie moja nadinterpretacja i sugestywne wrażenia, gdyż wydana w 1948 roku bardziej wpisuje się w agitacyjny nurt niż w zdystansowane spojrzenie na porewolucyjne czasy).

Jeśli odrzucimy polityczną otoczkę, "Kordzik" okaże się ciekawą powieścią młodzieżową, pełną przygód i zabaw, z czasów gdy ton dziecięcym rozrywkom nadawała wyobraźnia. Napięcie buduje tajemnica związana z tytułowym kordzikiem. Jej wyjaśnienie wiąże się z różnymi niebezpieczeństwami, co tylko podsyca ciekawość chłopców.

"Kordzik" to również powieść o przyjaźni i dzieciństwie. Ideowe tło można potraktować z przymrużeniem oka - te kwestie zapewne omawiano na lekcjach języka polskiego, gdy powieść była szkolną lekturą (ja już się na nią nie załapałam:)).

"Kordzik" to powieść dla młodego czytelnika, ale jeśli komuś spodobały się "Dzieci Arbatu", to i w tej debiutanckiej książce Rybakowa odnajdzie coś dla siebie.
Akcja częściowo również rozgrywa się na Arbacie, ale w czasach wcześniejszych, na początku lat 20. minionego wieku. Klimaty jednak są podobne - tu też momentami mamy nieco ironiczne spojrzenie na bolszewizm, który -...

Kiedyś czytałem tę książkę wielokrotnie i z zapartym tchem. Zdobyta z wiekiem wiedza na temat historii poszerzyła jednak optykę i każe mi patrzeć z mieszanymi uczuciami na podane w atrakcyjnej dla młodego czytelnika, przygodowo-kryminalnej oprawie wątpliwe moralnie treści – jak choćby apologię bycia pionierem i komsomolcem, który donosi do czeka, czy też „jedynie słuszny” wybór postaci odgrywającej rolę czarnego charakteru i czarno-białe rozłożenie akcentów w ocenie bohaterów.

Powieść ta, z jej frapującą zagadką, stanowiła jedną z ważniejszych przygód literackich mojego dzieciństwa, przeżywaną z wypiekami na twarzy – i jako taką oceniłbym ją na 8/10. Wielka szkoda zatem, że brak w jej przypadku złotego środka w postaci rzetelnego komentarza w przypisach, które jednocześnie nie znudziłyby młodego czytelnika i nie odebrały mu całej przyjemności z lektury.

Kiedyś czytałem tę książkę wielokrotnie i z zapartym tchem. Zdobyta z wiekiem wiedza na temat historii poszerzyła jednak optykę i każe mi patrzeć z mieszanymi uczuciami na podane w atrakcyjnej dla młodego czytelnika, przygodowo-kryminalnej oprawie wątpliwe moralnie treści – jak choćby apologię bycia pionierem i komsomolcem, który donosi do czeka, czy też „jedynie słuszny”...

Książka pełna tajemnic, wzbudzała ciekawość dlatego mi się podobała.

Książka pełna tajemnic, wzbudzała ciekawość dlatego mi się podobała.

Podróż sentymentalna pana po sześćdziesiątce… Dawno, dawno temu w klasie V, szkoły podstawowej pani od polskiego (nazwiska nie pomnę) dała nam wykaz książek - lektur do przeczytania. Jedną z nich był Kordzik A Rybakowa , notabene autora „Dzieci Arbatu”, ale wtedy, z powodów oczywistych nie mogłem tego wiedzieć. Niewiele już pamiętam z tej książki. Gdzieś, jak przez mgłę kojarzę Miszę i Polewoja(?) – bohaterów zadanej nam do czytania lektury. Misza przyjeżdża z Moskwy, na ukraińską wieś, gdzie wraz z innymi chłopcami przeżywa mnóstwo zaskakujących i niebezpiecznych przygód. A wszystko przez tajemniczy kordzik, marynarski sztylet z wyrytym, tajemniczym i intrygującym szyfrem… Akcja powieści toczy się parę lat po Rewolucji Październikowej 1917 roku. Nie wiem, jak dzisiaj odebrałbym zawartość i stylistykę książki, ale wtedy, jako kilkunastoletni chłopiec czytałem ją z wypiekami na twarzy. I na koniec ciekawostka. Książkę tłumaczyła Zofia Łapicka - prywatnie żona znanego aktora, Andrzeja Łapickiego.

Podróż sentymentalna pana po sześćdziesiątce… Dawno, dawno temu w klasie V, szkoły podstawowej pani od polskiego (nazwiska nie pomnę) dała nam wykaz książek - lektur do przeczytania. Jedną z nich był Kordzik A Rybakowa , notabene autora „Dzieci Arbatu”, ale wtedy, z powodów oczywistych nie mogłem tego wiedzieć. Niewiele już pamiętam z tej książki. Gdzieś, jak przez mgłę...