Zastrzegam, Ziemca jako dziennikarza cenię. Natomiast do tej książki, wywiadu - rzeki, podchodzę z mieszanymi uczuciami. Bo smutno się robi, że po wyjściu ze szpitala bohater od kilku miesięcy nie kontaktował się z człowiekiem, który w chwilach niedoli leżał na sąsiedniej sali. Który, podobno, nie miał na kogo liczyć. Jedyni bliscy - rodzice nie odwiedzali go. Był sam. A przecież -wg słów Ziemca- gdyby nie bliscy: żona, dzieci, znajomi, przyjaciele on nie wróciłby do zdrowia. W świetle jego słów postawa, którą prezentuje wobec pana Andrzeja jakoś pełna rozdźwięku.
Ponadto wyidealizowany światek dziennikarski. Wątpię czy choć w 70% zgodny z rzeczywistością.
Ta książka to takie "opium dla mas". Oglądając czasem telewizję, słuchając o tych wielkich celebrytach i giga-, mega- gwiazdach jedna myśl kołacze mi się w głowie: panie/panowie ze szklanego ekranu coraz mniejszy macie kontakt z rzeczywistością. Z życiem przeciętnego Kowalskiego....bo oto dowiaduję się od Pana Ziemca, że po urodzeniu pierwszego dziecka: umówili się z żoną, że on pracuje, ona jest w domu. Ciekawe ile par, po urodzeniu swego pierworodnego może w taki sam układ wejść? ale cóż, oni -z reguły- mają "średnią krajową"...

Zastrzegam, Ziemca jako dziennikarza cenię. Natomiast do tej książki, wywiadu - rzeki, podchodzę z mieszanymi uczuciami. Bo smutno się robi, że po wyjściu ze szpitala bohater od kilku miesięcy nie kontaktował się z człowiekiem, który w chwilach niedoli leżał na sąsiedniej sali. Który, podobno, nie miał na kogo liczyć. Jedyni bliscy - rodzice nie odwiedzali go. Był sam. A...