O tym, że Szymborska była geniuszem poezji pisałem już niejednokrotnie. Jej wiersze, niezależnie od tematyki i ciężaru gatunkowego mają w sobie zadziwiającą lekkość (oksymoron jak najbardziej zamierzony). Lekkość ta sprawia, że metafory zdają się delikatnie muskać i przenikać wiersze pogodne, te o miłości szczęśliwej, ale obecna jest ona również w wierszach o końcu miłości, rozstaniu i żałobie - nawet tutaj poetka pozwala sobie na pewien dystans i pozorne odcięcie się od emocji na rzecz zdawałoby się chłodnej, intelektualnej obserwacji utrwalonej sprawnym, lekkim piórem.

Zwykle oceniam utwory Szymborskiej 10/10, tutaj odejmuję gwiazdkę nie za same wiersze, bo te są perfekcyjne, jak zawsze. Nie za bardzo podoba mi się pomysł swoistego poszatkowania tomików wydanych na przestrzeni 53 lat i wybrania z nich tylko wierszy dotyczących miłości. Sama Szymborska była zapewne tego samego zdania, gdyż niezbyt chętnie wyraziła zgodę na taki wybór. Oczywiście pomysł selekcji tematycznej utworów jest kuszący, ale moim zdaniem, burzy zamysł autora, który układa tomiki po swojemu - tutaj czuć ingerencję innych osób, albo przynajmniej naciski z ich strony.

O tym, że Szymborska była geniuszem poezji pisałem już niejednokrotnie. Jej wiersze, niezależnie od tematyki i ciężaru gatunkowego mają w sobie zadziwiającą lekkość (oksymoron jak najbardziej zamierzony). Lekkość ta sprawia, że metafory zdają się delikatnie muskać i przenikać wiersze pogodne, te o miłości szczęśliwej, ale obecna jest ona również w wierszach o końcu miłości,...