Lubię romanse historyczne i wcale się z tym nie kryję, bo każdy ma prawo lubić coś innego. „Urzeczenie” już kiedyś i wiem, że w jakiś sposób musiało mi się podobać, bo kojarzyłam postaci i fakty po spojrzeniu na okładkę. Postanowiłam ją sobie przypomnieć.
Francesca Brown była żoną mężczyzny, który uważał, że jest w stanie kontaktować się ze zmarłymi osobami. Podczas jednego z takich seansów, jako parę oszustów demaskuje ich lord Greyson. Mąż kobiety ucieka z kochaną a potem ginie przejechany przez pociąg w Paryżu lub Orlando (sama autorka tego nie wie, bo są podane dwie różne nazwy). Sama Fanny dostaje propozycje od dawnego sąsiada jej rodziców, aby zaopiekowała się jego córką, która według mężczyzny posiada pewne paranormalne zdolności, a Brown powinna to doskonale rozumieć. Kobieta zgadza się i razem z Amelią wyjeżdżają do Szkocji, gdzie po kilku latach odnajduje je Greyson, który szuka ‘czarownicy’ z północy.
Romanse mają to do siebie, że mają bardzo przewidywalne zakończenie i tego wcale się nie czepiam, bo przecież o to w nich chodzi. Po prostu szukam w nich czegoś, co mnie przyciągnie. Czasami może być to styl, którym posługuje się autor, a czasem wystarczy zabawny bohater lub śmieszne, słowne utarczki między głównymi postaciami, jak np. w „Mistyfikacji” czy „Kłopotliwym długu księżnej”. W „Urzeczeniu” też to było, ale wyczuwałam pewnego rodzaju sztuczność. Nie przekonało mnie to do siebie.
I coś, za co drastycznie obniżyłam ocenę. Ta pomyłka z miejscem śmierci męża Fanny. To Orlando czy w końcu Paryż? Dobrze by było, żeby sama autorka to wiedziała, bo może nagle okaże się, że mąż żyje i Fanny wcale nie jest wdową i wtedy mężulek będzie rogaczem? Bardzo, ale to bardzo nie lubię (chyba nikt tego nie lubi), kiedy autor gubi się w swojej książce. Dla mnie jest to znak, że książka była pisana na kolanie i czytelnicy nie są dla pisarza ważni, bo według niego łykną wszystko jak kaczor kluchy. To nie robi dobrego wrażenia, a ja, jako czytelnik poczułam się rozczarowana.
W zasadzie niczym specjalnym ta książka się nie wyróżnia. Podobała mi się też średnio ta cała fabuła. Na dodatek Amelia jest postacią tak naiwną i irytującą, że ja bardzo wiele razy przewracałam przy tej książce oczami. Całe szczęście, że postaci nie da się wyjąć z książki i jej zabić, bo u mnie w pokoju leżałaby już całkiem spora kolekcja trupów.
Romans jak romans. Nic specjalnego. Jeden wieczór i po książce.

"Pragnienia serc nie spełniają się tak łatwo." ~ Connie Brockway, Urzeczenie, Warszawa 2009, s. 295.

Lubię romanse historyczne i wcale się z tym nie kryję, bo każdy ma prawo lubić coś innego. „Urzeczenie” już kiedyś i wiem, że w jakiś sposób musiało mi się podobać, bo kojarzyłam postaci i fakty po spojrzeniu na okładkę. Postanowiłam ją sobie przypomnieć.
Francesca Brown była żoną mężczyzny, który uważał, że jest w stanie kontaktować się ze zmarłymi osobami. Podczas...