10 lat po szalonej jeździe przez południowe Stany, powracamy do Sailora i Luli. Naszych bohaterów zostawiliśmy w momencie rozstania: Sailor, niczym Bogart w Casablance odchodzi od ukochanej, by nie zniszczyć jej życia. Jednak separacja bardzo szybko się kończy kiedy przypadkiem znajdują się w tym samym mieście. W miejscu gdzie niegdyś przeżywali swe najpiękniejsze chwile. Spaja ich ponownie troska o syna. Zdradzać fabuły nie będę. Sequel zdecydowanie słabszy o pierwszej części. To co było siłą Dzikości (dialogi!), tutaj zostało pominięte. Dostajemy jedynie dwie historyjki, poprawnie prowadzoną narrację, znanych bohaterów, ale niestety brak fajerwerków.
Nie ulega wątpliwości, że Gifford znał Lyncha, w tej części nawet widać, że film oparty na powieści zainspirował autora do urozmaicenia treści, jednak zamiast magii, tajemniczości otrzymujemy raczej karykaturę bezładną. Brakuje spójności - tematy i nowe postaci wyglądają na bezmyślnie wrzucone, zupełnie nieprzemyślane. Pace jako 10-latek jest nad wyraz rozsądny i dojrzały (choć jak u licha takie rozgarnięte dziecko daje się 'porwać'?), a jako 15-latek nad wyraz dziecinny. Czyżby Giffordowi tak trudno przychodziła obserwacja ludzi?

Pomysł niegłupi: za Sailorem ciągnie się widmo więzienia, a resztę ludzie dopowiadają i tak powstaje człowiek z mroczną przeszłością. Przeszłością, która nie pozostaje bez wpływu na syna. Lula z kolei też nie pozostaje w miejscu, zmienia się.

Podsumowując: momenty są, ale chyba wystarczy mi obcowania z państwem Ripley.

10 lat po szalonej jeździe przez południowe Stany, powracamy do Sailora i Luli. Naszych bohaterów zostawiliśmy w momencie rozstania: Sailor, niczym Bogart w Casablance odchodzi od ukochanej, by nie zniszczyć jej życia. Jednak separacja bardzo szybko się kończy kiedy przypadkiem znajdują się w tym samym mieście. W miejscu gdzie niegdyś przeżywali swe najpiękniejsze chwile....