Zafascynowany Dylanem i Cohenem, grający od lat na gitarze, współtwórca piosenek do płyty jazzowej wokalistki Stacey Kent „ Breafast on the morning train” Kazuo Ishiguro opowiada pięć zabawnych historii o, jak głosi podtytuł, muzyce i zmierzchu.
W „ Nokturnach” przeplatają się sceny pełne gorzkiej melancholii, nostalgii z sytuacjami pełnymi komizmu i absurdu.
Czytałam i słyszałam muzykę z „Ojca Chrzestnego” , One for my Baby Sinatry, I fall in Love too Early Cheta Bakera, April in Paris Clifforda Browna, koncert wiolonczelowy Elgara, the Nearness of You i znów motyw z „Ojca Chrzestnego”.
Te opowiadania to uczta słowa i muzyki.
Bohaterowie rozpoczynający karierę muzyczną (lub są w okresie stagnacji) poznają artystów dojrzałych, których życie okazuje się wielkim kompromisem.

Tony Gardner z pierszego opowiadania nie jest już rozchwytywaną gwiazdą ale myśli o comebacku. Taki powrót ma swoją cenę. Dla Toniego będzie to rozstanie z ukochaną żoną. Tłumaczy to tak ”- Spójrzmy na innych artystów, na tych , którzy wrócili. Spójrzmy na tych z mojego pokolenia, którzy wciąż się trzymają. Każdy z nich ożenił się ponownie. Dwa, czasem trzy razy. Wszyscy mają nowe młode żony. Ja i Lindy stajemy się pośmiewiskiem”.
Małżeństwo muzyków z trzeciego opowiadania interesuje się szwajcarską muzyką ludową graną w stylu awangardowym, jednak przyznają, że „w realnym świecie przeważnie musimy grać to, co może się spodobać naszej publiczności, więc wykonujemy wiele przebojów. Beatlesi, Carpentersi.” Jedno z nich uważa to za przywilej, drugie za wielkie rozczarowanie.
„Wirtuozka wiolonczeli” Eloize z ostatniego opowiadania nie gra od 11-tego roku życia ( czyli od 30 lat) ale wydaje się być przekonana o słuszności swojej kontrowersyjnej decyzji.” Chwilami mam wyrzuty sumienia, że wciąż jeszcze nie odsłoniłam swojego daru. Ale go nie zniszczyłam i to jest to, co się liczy.”
W życiu prywatnym także jej wybór jest zaskakujący. Wiąże się z mężczyzną nie grającym na żadnym instrumencie, który jedynie może być uznany za miłośnika muzyki. ”Ostatecznie chodzi na koncerty. A potem, w restauracji, ładnie mówi o tym, czego słuchaliśmy. Więc chyba jest miłośnikiem muzyki.”

A młodzi muzycy ? Młodzi muzycy grają po raz dziewiąty temat z „Ojca Chrzestnego” ale nie rezygnują ze swoich marzeń i ze swojej muzyki.

Lindy, bohaterka pierwszego i czwartego opowiadania, pozbawiona talentu (choć nie sukcesów finasowych) nie godzi się na swoją przeciętność i walczy bo zrozumiała, „że świat nie jest taki zły. Że nawet ktoś taki jak ja, ktoś nietknięty łaską, też ma szansę i może sobie znaleść miejsce pod słońcem, nie musi się godzić z tym, że będzie tylko publicznością.”

To jest dla mnie puentą tej książki.

Zafascynowany Dylanem i Cohenem, grający od lat na gitarze, współtwórca piosenek do płyty jazzowej wokalistki Stacey Kent „ Breafast on the morning train” Kazuo Ishiguro opowiada pięć zabawnych historii o, jak głosi podtytuł, muzyce i zmierzchu.
W „ Nokturnach” przeplatają się sceny pełne gorzkiej melancholii, nostalgii z sytuacjami pełnymi komizmu i absurdu.
Czytałam i...