Początkowo sądziłam, że mam do czynienia z drugim Orwellem, z pochwałą wolności, tragicznym w skutkach buntem przeciw wymuszonemu ładowi świata. Ale po skończeniu lektury stwierdzam, być może przewrotnie, że ten Nowy Wspaniały Świat w gruncie rzeczy mi się podoba. Jak zauważył autor posłowia trudno zaprzeczyć jego logice. Przecież wszyscy są szczęśliwi. Naprawdę szczęśliwi. Wszystkie potrzeby są zaspokojone, o nic nie trzeba się martwić. Nie ma bólu, cierpienia, każdy należy do każdego, nie trzeba rodzić dzieci. Nie ma Boga i moralności, a prorokiem jest Pan Nasz Ford (tak, ten od samochodów). Patrząc na naszą rzeczywistość, mam wrażenie, że czasem chętnie osunęłabym się w ciemny umysł epsilona (najniższej kasty) i to z wielką ulgą. Ale w gruncie rzeczy wiem, i jest to prawdą, że człowiek nie jest stworzony do stabilności tylko do rozwoju. I tak naprawdę ludzie, nie ważne jak długo warunkowani, buntowali by się wewnętrznie przeciw temu systemowi. Czy nie? Czy się łudzę? Czy miałabym siłę być Helmholtzem, który wbrew propagandzie chciał stworzyć coś nowego, coś znaczącego? Mogę mieć tylko nadzieję. Jeśli założymy, że istotą człowieczeństwa jest samoświadomość, to opisywani ludzie nie są ludźmi. Ale przecież są szczęśliwi. I tak w kółko. Nie ma satysfakcjonującego rozwiązania. Paradoksalnie książka Huxleya jest jednocześnie przestrogą i obietnicą. Utopią i antyutopią. O Fordzie!

Początkowo sądziłam, że mam do czynienia z drugim Orwellem, z pochwałą wolności, tragicznym w skutkach buntem przeciw wymuszonemu ładowi świata. Ale po skończeniu lektury stwierdzam, być może przewrotnie, że ten Nowy Wspaniały Świat w gruncie rzeczy mi się podoba. Jak zauważył autor posłowia trudno zaprzeczyć jego logice. Przecież wszyscy są szczęśliwi. Naprawdę szczęśliwi....