Ciekawa książka, aczkolwiek nie wywołała we mnie tak euforycznego zachwytu jak poprzednia pozycja Samozwaniec, którą czytałem czyli „Na ustach grzechu”. Nie zmienia to jednak faktu, że godna polecenia.

Mądra, dowcipna ale też chwilami gorzka historia kobiety i jej związków z męskim gatunkiem (nie piszę, że z mężczyznami, bo po drodze znalazł się też pies – jakby nie patrzeć też jeden z tytułowych chłopów). Samozwaniec jest tu ironiczna, chwilami zjadliwa, ale we wszystkim tym można wyczuć drugie dno, jakby opisywała swoje bądź czyjeś prawdziwe relacje. A te nie do końca były różowe i szczęśliwe.

Całość jednak napisana lekko, ze smakiem, czytało się naprawdę znakomicie. No a wisienką na torcie jest rewelacyjna postać gosposi Józefy – takiego trochę nieobytego w świecie wiejskiego anioła stróża głównej bohaterki, który z subtelnością buldożera wkroczył w życie Krystyny i z właściwą sobie rozbrajającą szczerością komentował kolejne jej poczynania.

Lubię bardzo satyry. A ta jest na naprawdę wysokim poziomie. Polecam.

Ciekawa książka, aczkolwiek nie wywołała we mnie tak euforycznego zachwytu jak poprzednia pozycja Samozwaniec, którą czytałem czyli „Na ustach grzechu”. Nie zmienia to jednak faktu, że godna polecenia.

Mądra, dowcipna ale też chwilami gorzka historia kobiety i jej związków z męskim gatunkiem (nie piszę, że z mężczyznami, bo po drodze znalazł się też pies – jakby nie...