O sprawach trudnych najczęściej też i trudno się rozmawia. Obydwie strony zamiast szukać możliwości porozumienia na wszelkie strony szukają sposobów, by się pokłócić i nie ustąpić. Utwierdzają się w tym przekonaniu dlatego, że gdzieś w głowie narosły różnego typu blokady i lęki, że pójście na kompromis to będzie zgoda na przegraną, że trzeba będzie uznać, ze to niekoniecznie ja miałem rację, a to już jest nie do przyjęcia, bo duma mi na to nie pozwala, a honor głośno woła, że po co się uginać skoro można zejść ze sceny niepokonanym. Szkoda tylko, że owo zwycięstwo okupione jest sztucznie nadmuchaną próżnością i chorą ambicją, i w konsekwencji drogi negocjacji zamiast prowadzić do zgody stają się pretekstem do jeszcze większego balonowania. Boli to tym bardziej kiedy ma miejsce między osobami, które przecież kiedyś mówiły do siebie najczulsze słowa i wyznawały sobie dozgonną miłość, a słowa o szacunku, które zawierają w sobie przecież postawę ustępstw i dialogu, nagle zostały zapomniane i porzucone na rzecz bujnie rozwijającego się egoizmu. To oni trzymając się za ręce w romantycznym geście, pełni emocjonalnych uniesień, obiecywali sobie iść przez życie z miłością i entuzjazmem, a dziś po wielu latach wspólnie spędzonych chwil i ubogaceni życiowym doświadczeniem, nagle stwierdzają, że nie umieją ze sobą rozmawiać, że już nie chcą, że nie mogą, że nie mają o czym. Nic ich już nie łączy, miłość wygasła, nie ma nawet przyzwyczajenia, jest złość, agresja, roszczenia. Wszystko przeszkadza, dzieci meczą, wspomnienia blakną albo całkowicie wyparowały. Każda ze stron chce, by to się skończyło, i żeby miała szanse na coś nowego, na coś, co było kiedyś, a teraz zniknęło, na kolejne czułe słówka, burze wzruszeń i tego wymarzonego partnera, ale już prawdziwego i idealnego. Na bok idą składane obietnice i zobowiązania, nic już nie jest ważne, nawet owo sakramentalne tak, bo i ono jak się okazuje ma swój czas przydatności i powinno być co jakiś czas odświeżane. Biedronka księdza Twardowskiego chodzi po różnych drogach. Jednak drogi miłości są dla niej bardzo ważne. Bo czymże byłoby życie człowieka bez miłości. Dlatego tak istotnym jest by pokazać człowiekowi czym jest prawdziwa miłość, jak ona wygląda, i jak ją znaleźć oraz jak ją zatrzymać. Bo przecież wielu ją spotyka, a jednak tak niewielu tę jedyną i prawdziwą. Ksiądz Twardowski pokazuje nam jej wiele odsłon, ale będąc kapłanem cały czas przypomina nam, że jeśli poznamy miłość, która będzie bez określonych cech, to używanie słowa miłość jest na wyrost. Mamy jedyny w swoim rodzaju List św. Pawła do Koryntian z jego hymnem do miłości, gdzie dostajemy wszystkie wskazówki jaka ona powinna być. I to, co jest szczególnie ważne, to to, że prawdziwa miłość jest tylko wtedy kiedy wszystkie jej cechy występują razem, brak którejkolwiek sprawia, że dostajemy tylko namiastkę a nie prawdziwą miłość. Człowiek w pogoni za szczęściem, właśnie przez fakt, że biegnie bardzo szybko, może pominąć wiele jej elementów, a to skutkuje tym, że dostaje coś, co jest tylko wybrakowanym produktem. I nie może mieć do nikogo pretensji, jak tylko do siebie samego, że zamiast celebrować miłość, dać jej czas, by się rozwinęła, by w spokoju wzrastała, on postanowił ją zerwać o wiele za wcześniej, więc i ona umarła, odeszła, przedwcześnie zgasła. Bo miłość jest na całe życie. Kochając kogoś kocha się go na dobre i na złe, ale tylko wtedy kiedy da mu się w darze całego siebie i w pełni się mu poświeci. Jeśli nie, to gmach zbudowany na piasku wcześniej bądź później i tak runie. Ksiądz Jan nie mówi o miłości nadętym tonem, nie moralizuje, choć też nie ucieka od wyraźnego jej określenia. Czyni to jednak subtelnie, by nie urazić lecz pouczyć, wskazać drogę, ale nie stać z rózgą nad głową, bo jest i kapłanem i człowiekiem, i wie, ze tylko taką postawa jest w stanie być wzorem i świadkiem, który może nam coś ważnego powiedzieć i zmobilizować nas do zmiany. I myślę, że takich rad oczekujemy i tylko takich słuchamy, bo mówiąc o miłości same są podane nam z miłością, a o to przecież chodzi.

O sprawach trudnych najczęściej też i trudno się rozmawia. Obydwie strony zamiast szukać możliwości porozumienia na wszelkie strony szukają sposobów, by się pokłócić i nie ustąpić. Utwierdzają się w tym przekonaniu dlatego, że gdzieś w głowie narosły różnego typu blokady i lęki, że pójście na kompromis to będzie zgoda na przegraną, że trzeba będzie uznać, ze to...