Pewnie, że jest grupa czytelników, która dostaje dreszczy obrzydzenia na samą myśl o brnięciu przez tak zwane opracowanie historyczne - niekończące się szeregi dat, nazwisk i rozwlekłych analiz kto, kogo, jak i dlaczego. Teoretycznie dobrą książkę historyczną powinno się czytać jak dobrą powieść, skoro wszyscy wiemy, że niejednokrotnie życie pisze lepsze scenariusze niż niejeden autor, a gdzie można znaleźć więcej pikantnych lub krwawych szczegółów, namiętności i intryg niż w historii?
Jeśli jednak autorowi talentu nie staje, a jeszcze nie daj boże jest zafascynowany postacią, o której pisze, można się spodziewać najgorszego: poronionej próby nadania książce lekkości przez niepotrzebne fabularyzowanie treści i pseudo-powieściowe wstawki.
To nie jest zła książka. Może faktycznie brakuje trochę finezji w tych wszystkich wyliczeniach, może dałoby się wycisnąć więcej z opowiadanej historii, nadać bohaterom wyraźniejszych rysów, bo miejscami rzeczywiście całość przypomina katalog, kto kogo zabił w jakim zamachu i z jakiego powodu, a podobno barwne i budzące napięcie życie gangsterów okazuje się potworną nudą sprowadzającą się do odbierania pieniędzy, przemycania alkoholu, zmuszania kobiet do prostytucji i stosowania przemocy wobec opornych, co mniej więcej około 200 strony jest ciekawe jak praca głównego księgowego.
Powiedzmy, że to wszystko byłoby jeszcze do przeżycia, bo braki tu autor sztukuje poprzez dobre opisy tła społecznego, układu sił w Nowym Jorku, procesu powstawania mafijnego syndykatu - a to są rzeczywiście cenne rzeczy.
Ale te wszystkie dialogi? Te powieściowe scenki? Są to rzeczy tak żałosne, tak grafomańskie, że aż oczy bolą od czytania, a poczucie estetyki wyje długo i boleśnie. Mężczyźni to banda brutalnych prostaków, panie to banda kretynek, które najwidoczniej lubią, kiedy się nimi pomiata, a całe to nudne towarzystwo prowadzi życie polegające głównie na popychaniu pierdół przy barowych stolikach.
Nie, dziękuję.

Pewnie, że jest grupa czytelników, która dostaje dreszczy obrzydzenia na samą myśl o brnięciu przez tak zwane opracowanie historyczne - niekończące się szeregi dat, nazwisk i rozwlekłych analiz kto, kogo, jak i dlaczego. Teoretycznie dobrą książkę historyczną powinno się czytać jak dobrą powieść, skoro wszyscy wiemy, że niejednokrotnie życie pisze lepsze scenariusze niż...