"O ile więc nie byłem całkowicie pewny, czy rzeczywiście chcę zostać pisarzem, o tyle forma książek, które miałem napisać, nie budziła żadnych wątpliwości. Moja skłonność do opisywania sprawiała, że miały to być wypracowane, wielkie i smutno kończące się powieści, w których o użyciu słowa decydować miało też i jego brzmienie. Powieść "Birmańskie dni", ukończona, gdy miałem trzydzieści lat, ale zaplanowana znacznie wcześniej, byłam w pewnym stopniu tego rodzaju utworem".
(George Orwell, "Dlaczego piszę?" 1946, przeł. Elżbieta Jasińska)

Czwarta książka Orwella, którą przeczytałam. Czwarta warta polecenia.
Jest to pewnego rodzaju krytyka brytyjskiego imperializmu oraz kolonializmu. Mimo, że powieść czyta się dosyć lekko, dominujący jest w niej wątek miłosny, to fragmenty, w których główny bohater, (Brytyjczyk, o ironio), krytykuje mentalność oraz sposób kolonizowania Birmy przez Anglików, rażą mocno w oczy i skłaniają do przemyśleń.
Dlatego też książka została wydana najpierw w Stanach, dopiero rok później w Wielkiej Brytanii, nie bez obawy ze strony wydawnictw.

Klimat Birmy, otoczenie, ludzie, zachowania, codziennie życie zostały oddane bardzo wiernie, książka wręcz nimi emanuje, a wszystko to dlatego, że Orwell spędził tam prawie 6 lat, po tym, jak wstąpił do Indyjskiej Policji Imperialnej w Birmie.

Jest tu romans, są tu morderstwa, uczuciowe zawody, służalcze oddanie, obłuda, kłamstwa i niepowstrzymana chęć władzy. Książka w swej lekkości bardzo bogata.

"O ile więc nie byłem całkowicie pewny, czy rzeczywiście chcę zostać pisarzem, o tyle forma książek, które miałem napisać, nie budziła żadnych wątpliwości. Moja skłonność do opisywania sprawiała, że miały to być wypracowane, wielkie i smutno kończące się powieści, w których o użyciu słowa decydować miało też i jego brzmienie. Powieść "Birmańskie dni", ukończona, gdy...