"Naród mówi, że wszystkie nieszczęścia są przez mokrzaków", "- Przecież trzeba kogoś nienawidzić - powiedziała Diana. - W jednych miejscach nienawidzą Żydów, gdzie indziej - Murzynów, a u nas - mokrzaków." - czytamy w napisanej w roku 1966, a opublikowanaej w ojczyźnie autorów dopiero dwadzieścia lat później powieści Strugackich.
Opowieść o walce politycznej, przywódcach wykorzystujących nastroje tłumu (szczujących jednych na drugich) i o tym jak świat się zmienia (nieubłagalnie, w sposób niemożliwy do powstrzymania - przerażający dla tych, którzy zmienić się już nie zdołają),i o trudnych relacjach między rodzicami a dziećmi (które wdają się być od dorosłych dojrzalsze i mądrzejsze).
Świat z wiecznie pijanymi ludźmi, gdzie wszystko załatwiało się po znajomości, sąsiad donosił na sąsiada, wszędzie było pełno szpicli i można było wszystko stracić z powodu jednej głupiej odzywki - może wydawać się młodemu czytelnikowi fantastycznym wymysłem, ale jest to (może nieco przejaskrawiony) opis rzeczywistości, w której autorom przyszło żyć.
Powieść dosyć trudna (sporo tu filozoficznych rozważań) ale warta przeczytania (poruszane tu problemy są nadal aktualne, a hipokryzja i bezwzględność przywódców politycznych rośnie).

PS: Powieść została później rozbudowana i wydana pod tytułem "Kulawy los" (ale mnie pierwotna wersja podoba się znacznie bardziej).

"Naród mówi, że wszystkie nieszczęścia są przez mokrzaków", "- Przecież trzeba kogoś nienawidzić - powiedziała Diana. - W jednych miejscach nienawidzą Żydów, gdzie indziej - Murzynów, a u nas - mokrzaków." - czytamy w napisanej w roku 1966, a opublikowanaej w ojczyźnie autorów dopiero dwadzieścia lat później powieści Strugackich.
Opowieść o walce politycznej, przywódcach...

Uwielbiam tę książkę, za wisielczy humor, wspaniałe dialogi, sarkastyczne uwagi bohatera, piekielnie inteligentnych nastolatków, którzy stawiają dorosłych do pionu, zagubienie i zmęczenie życiem ludzi, słowiańską, przaśną rzeczywistość.
Uroku dodaje wszechobecny deszcz, półmrok i wrażenie wędrowania we śnie.
To jest literatura ponadczasowa, jakże aktualna w czasach, kiedy niektórym demokracja znudziła się i tęskną za czasami, kiedy paszport był w szufladzie, a establishmentem byli przygłupi klakierzy.
Pierwsza strona książki jest po prostu powalająca.
Wracam do niej, kiedy chcę sobie poprawić humor.

Uwielbiam tę książkę, za wisielczy humor, wspaniałe dialogi, sarkastyczne uwagi bohatera, piekielnie inteligentnych nastolatków, którzy stawiają dorosłych do pionu, zagubienie i zmęczenie życiem ludzi, słowiańską, przaśną rzeczywistość.
Uroku dodaje wszechobecny deszcz, półmrok i wrażenie wędrowania we śnie.
To jest literatura ponadczasowa, jakże aktualna w czasach, kiedy...

Przez cztery niemal dni piłem z Rosjanami. Niewiele zrozumiałem, ale atmosfera była wciągająca. Czasem miałem wrażenie, że gdyby zamiast dżinu i wódki były jakieś narkotyki, to do popijawy dołączyłby się Philip Dick. Jakoś by się odnalazł.
[...]
całość:
http://www.speculatio.pl/pora-deszczow-pilem-rosjanami/

Przez cztery niemal dni piłem z Rosjanami. Niewiele zrozumiałem, ale atmosfera była wciągająca. Czasem miałem wrażenie, że gdyby zamiast dżinu i wódki były jakieś narkotyki, to do popijawy dołączyłby się Philip Dick. Jakoś by się odnalazł.
[...]
całość:
http://www.speculatio.pl/pora-deszczow-pilem-rosjanami/

To zdecydowanie najgorsza książka Strugackich, którą czytałem. Owszem ma swój klimat, bardzo silnie oddziałujący na czytelnika, ale naprawdę ciężko się czyta historię bohatera, który codziennie chleje na umór a jeszcze ciężej podąża się jego tokiem myślenia, jak już jest napity.

To zdecydowanie najgorsza książka Strugackich, którą czytałem. Owszem ma swój klimat, bardzo silnie oddziałujący na czytelnika, ale naprawdę ciężko się czyta historię bohatera, który codziennie chleje na umór a jeszcze ciężej podąża się jego tokiem myślenia, jak już jest napity.

Nie do końca potrafię zrozumieć tak nikłą, w porównaniu do innych powieści braci Strugackich, popularność "Pory deszczów". Prawda, dużo tu ciężkiej atmosfery, filozofii, alkoholu i prania się po pyskach - ale właśnie te elementy stanowią o sile, z jaką ta powieść oddziałuje na czytelnika. To nie historia dla ludzi żądnych przygód spod znaku klasycznej SF, w ogóle Strugaccy poruszają się tu raczej po granicy fantastyki, gdzieś między Bułhakowem, Gombrowiczem i Camusem. To świetnie napisana, pełna sugestywnego klimatu, nie pozbawiona również humoru i ironii, męska opowieść, jak by to powiedzieć, "żrąca" się z człowiekiem, głupotą i ignorancją. Nie dla każdego, ale każdy gustujący w literaturze o podobnej specyfice, powinien się z nią zmierzyć. Z dzieł Strugackich, chyba właśnie do "Pory deszczów" mam największy sentyment.

Nie do końca potrafię zrozumieć tak nikłą, w porównaniu do innych powieści braci Strugackich, popularność "Pory deszczów". Prawda, dużo tu ciężkiej atmosfery, filozofii, alkoholu i prania się po pyskach - ale właśnie te elementy stanowią o sile, z jaką ta powieść oddziałuje na czytelnika. To nie historia dla ludzi żądnych przygód spod znaku klasycznej SF, w ogóle Strugaccy...

Trudna, depresyjna, mokra od wódki i deszczu książka. Strugaccy swoim zwyczajem zadają pytanie o ludzkość w obliczu nowego, innego.
Zza chmur wychodzi wreszcie słońce, ale zanim...

Trudna, depresyjna, mokra od wódki i deszczu książka. Strugaccy swoim zwyczajem zadają pytanie o ludzkość w obliczu nowego, innego.
Zza chmur wychodzi wreszcie słońce, ale zanim...

Tym razem spotkał mnie lekki zawód. Zbyt dużo tu pijackiej filozofii. Klimat jednakże bardzo wyrazisty i... piekielnie mokry.

Tym razem spotkał mnie lekki zawód. Zbyt dużo tu pijackiej filozofii. Klimat jednakże bardzo wyrazisty i... piekielnie mokry.

..

..